Κάποτε γνώρισα έναν Άντρα...ήταν από αυτούς που τιμούσαν τα παντελόνια τους..από αυτούς που ήξεραν πως να φερθούν σε μια γυναίκα..πως να την κάνουν να τους θέλεις...
Ένας τέτοιος Άντρας μου έμαθε τι να ζητάω..
Ήταν τρελός κι αλλοπρόσαλλος σαν εμένα..
Μπορούσε, όταν μπορούσα..κι ας του πα ότι δεν ήθελα...
Ανοιγόταν, όταν δεν μιλούσα...κι απλά διατηρούσα τη σιωπή μου...
Με διεκδικούσε στιγμές που πείσμωνα..κι από φόβο έλεγα να φύγω...
Αυτά δεν τον έκαναν λιγότερο Άντρα, που τρέχει πίσω από μια γυναίκα...αλλά έναν Άντρα που ήξερε να κατακτά το "γέρας του στον πόλεμο"..
Και τότε έγινα μια τρελή επαναστάτρια..που και ήθελε και μπορούσε..
Τώρα μην με ρωτάς γιατί αυτός ο Άντρας δεν είναι εδώ..ίσως και να 'φυγε για τους ίδιους λόγους που ήρθε...
Μα αυτός μου έμαθε να μην κάνω εκπτώσεις στα θέλω μου...να θέλω λόγους για επανάσταση...να γίνομαι τρελή, όταν μου δείχνουν επίμονα πως με θέλουν συμμέτοχη στην τρέλα..
Άλλωστε..ξέρεις καμιά γυναίκα να μην μπορεί όταν θέλει;
Απλά θέλει να τις δώσεις λόγους..όχι λόγια...
Ξέρεις..πράξεις...