Εκείνη
#2
Με
εκείνα και με τα άλλα, έπρεπε να αρχίσει να ψάχνει για δουλειά. Η σύμβασή της
είχε λήξει και δεν ήθελε μια ζωή να ζει στο ίδιο σπίτι με τους γονείς της. Δεν
ήταν πολύ υγιές, από μια ηλικία και έπειτα. Έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί. Αλλά
πώς; Δουλειές στο αντικείμενό της δεν υπήρχαν. Μόνο το ελεύθερο επάγγελμα
μπορούσε να ακολουθήσει και αυτό απαιτούσε μεγάλο οικονομικό ρίσκο. Δεν ένιωθε
ακόμα έτοιμη για ένα τόσο μεγάλο βήμα. Το σκέφτηκε για λίγο και έτσι αυθόρμητα,
το πήρε απόφαση. Θα έκανε σεμινάριο barista και θα έπιανε δουλειά σε κάποιο από τα γρήγορα
καφέ. Τόσα είχαν ανοίξει. Σίγουρα θα έβρισκε δουλειά σε ένα από αυτά. Βέβαια οι
γονείς της δεν θα συμφωνούσαν έτσι εύκολα. Δεν ήταν υπέρ των σπουδών που δεν
συνοδεύονταν από πτυχία με «κύρος». Ήλπιζε όμως ότι θα τους «κατάφερνε».
Χρειαζόταν άλλωστε την οικονομική τους υποστήριξη και ως μοναχοπαίδι που ήταν
δεν συνήθιζαν να της χαλάνε χατίρι. Ήταν και λίγο καλομαθημένη βλέπεις…..
Εκείνος
#3
«Τώρα
κατεβαίνω!», φώναξε η Άννα από το θυροτηλέφωνο.
Δεν πετούσε και τη σκούφια του που θα έβγαινε. Με το ζόρι κρατούσε το
κορμί του όρθιο και τα μάτια του ανοιχτά. Αναρωτιόταν πως θα καταφέρει να
βγάλει τη νύχτα και να προσποιηθεί ότι περνάει καλά. Του ήταν τόσο δύσκολο.
Μόλις την αντίκρισε η διάθεσή του άλλαξε λίγο….προς το καλύτερο. Ήταν τόσο
όμορφη. Βέβαια αυτό που φορούσε ήταν λιγάκι….αποκαλυπτικό, αλλά δεν πειράζει
μιας και θα την συνόδευε ο ίδιος. Ο τρόπος ντυσίματός της τον ενοχλούσε πού και
πού, ιδίως όταν έβγαινε μόνη με την παρέα της, άλλα όσες προσπάθειες έκανε να
της το εξηγήσει με όμορφο τρόπο πάντα κατέληγαν σε καβγά και αυτός φαινόταν ο
ζηλιάρης και ο κομπλεξικός της υπόθεσης. Κομπλεξικός….κομπλεξικός δεν ήταν
ποτέ. Ναι οκ, τώρα τελευταία δεν ένιωθε άνετα με τον εαυτό του, αλλά αυτό δεν
επηρέαζε το πως αντιμετώπιζε την Άννα. Ήθελε απλώς να είναι λιγότερο
αποκαλυπτικά τα ρούχα της όταν έβγαινε με την παρέα της. Όχι να ντυθεί και σαν
μοναχή, αλλά να μην τα προσφέρει όλα στη θέα των αντρικών βλεμμάτων.
«Αγάπη
μου! Γιατί δεν έβαλες το πουκάμισο που σου αγόρασα; Σου πηγαίνει πολύ. Αυτό το
μπλουζάκι….χμ…σαν να μην σου ταιριάζει πια!». Πια; Τι εννοούσε; Μήπως ότι δεν
της αρέσει ΠΙΑ; Μήπως την ενοχλούσαν τόσο πολύ τα κιλά που είχε πάρει αλλά δεν
του το έλεγε ξεκάθαρα και το πήγαινε από την πλάγια οδό; Έβαλε φρένο στις
σκέψεις του και απάντησε ψύχραιμα.
«Ήταν
για πλύσιμο και θεώρησα πως αυτό θα μου ταίριαζε. Ξέρεις πως είμαι. Στα ρούχα
τουλάχιστον δεν έχω και το καλύτερο γούστο. Γι’ αυτό πηγαίνουμε μαζί για ψώνια
για να με σουλουπώνεις». Χαμογέλασε διακριτικά και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί.
Έβαλε μπρος και ξεκίνησαν.
