Aimilios kai Sofia (Jean Jacques Rousseu)

H καρδιά μου φθειρόταν σιγά σιγά μ'αυτές τις επιπόλαιες διασκεδάσεις, έχανε ανεπαίσθητα την πρώτη ορμή της και γινόταν χλιαρή και αδύναμη. Πλανιόμουν ανήσυχα από τη μία ηδονή στην άλλη, τα γύρευα όλα και έπληττα με όλα. Έβρισκα ευχαρίστηση μόνο εκεί όπου δεν ήμουν και διασκέδαζα μόνο αν ήμουν θολωμένος. Ένιωθα μια αναστάτωση που δεν ήθελα να την παραδεχτώ. Σπαταλούσα το χρόνο για να μην επιστρέψω στον εαυτό μου, φοβόμουν πως δεν θα τον ξανάβρισκα ποτέ. Όλοι οι δεσμοί μου είχαν χαλαρώσει, όλα τα αισθήματά μου είχαν ατονήσει:είχα αντικαταστήσει την πραγματικότητα με μια φλυαρία περί ηθικής και συναισθημάτων. Ήμουν ένας αβρός κοσμικός δίχως τρυφερότητα, ένας στωικός δίχως αρετή, ένας σοφός που έκανε τρέλες. Από τον Αιμίλιό σας κρατούσα μόνο το όνομα και κάποια φρασεολογία.[...]

 My heart was worn slowly by these frivolous amusements lost imperceptibly the first drive and was lukewarm and weak. Hovering restlessly from one pleasure to another, and all I was bored with everything. I found pleasure only where I was not being entertained only if I was foggy. I felt upset that I did not want to admit it. Wasting time not to return to myself, I was afraid that I would not return ever. All my links were loose, all my feelings had faded: I replace reality with a babble of morality and emotions. I was a delicate cosmic without tenderness, a stoic without virtue, a wise made ​​follies. By Emile I keep just the name and some phraseology. [...]