Όσο πιο ιδιαίτερος είσαι, τόσο πιο μόνος μένεις...

Κάποιος κάποτε με ρώτησε "Γίνεται να είμαι αόρατος; Να μην ασχολούνται μαζί μου;"
και τότε αποκρίθηκα " Ναι....αν επιλέξεις να γίνεις ένας άνθρωπος χωρίς μυαλό,προσωπικότητα, πείσμα, φιλοδοξίες και όνειρα....τότε ναι, είναι εφικτό, διαφορετικά  θα σε ακολουθεί η κατάρα των ιδιαίτερων ανθρώπων, πάντα θα φαίνεσαι...και πάντα θα ασχολούνται μαζί σου...όχι από θαυμασμό, μα στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι είσαι κατώτερος από εκείνους".
Οι άνθρωποι λειτουργούν σαν το ζωικό βασίλειο...αν κάποιος έχει τις πνευματικές και σωματικές αρετές να ηγηθεί της αγέλης του...τότε μάχονται μεταξύ τους και αποδέχονται το νικητή...
Στους ανθρώπους όμως το τελευταίο δεν συμβαίνει...όσες μάχες και να χάσουν, τον ηγέτη δεν θα τον αποδεχτούν ποτέ, θα παλεύουν για την εξόντωσή του...θα ζήσουν για να την δουν...
Κι εσύ ο ηγέτης ...θα προσπαθείς να διαχειριστείς αυτό τον πόλεμο....να σε αποδεχτούν ή απλά να πάψουν να ασχολούνται μαζί σου......
Δεν γίνεται να πάψεις να είσαι ιδιαίτερος..όσο πιο ιδιαίτερος, ξεχωριστός και δυνατός βγαίνεις από αυτόν τον πόλεμο...τόσο περισσότερους εχθρούς αποκτάς...
Τι προτιμάς; Λιγότερους εχθρούς και να χάνεσαι στη μαζικότητα του πλήθους ή να ξεχωρίζεις ανάμεσά τους και με την μικρότητά τους να σου επιβεβαιώνουν ότι κάτι κάνεις καλύτερα από αυτούς για να ασχολούνται μαζί σου;
Αυτοί που θα σε ξεχωρίσουν είναι και αυτοί που θα αναγνωρίσουν την πραγματική σου αξία..που θα πορευθούν μαζί σου...μπορεί να είναι ελάχιστοι...μα έχουν να σου προσφέρουν πολλά....αρκεί να πιστέψεις σε αυτό....μην τους απορρίψεις όλους....
Άσε τον κόσμο στη μικρότητά του και καλλιέργησε το μεγαλείο σου...το χρωστάς στον εαυτό σου και σε αυτούς που πιστεύουν σε σένα...
Μικροί άνθρωποι...μεγάλη κακία........