Στο "Σχεδόν" του δεν ευτύχησε ποτέ, κανείς

Ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στις σκέψεις του, ίσως και στο παρελθόν του.....

Ώρες ώρες κατακτά το νόημα της ζωής "σχεδόν" , γιατί του κατέθεσαν χρόνο, ψυχή και σώμα τις στιγμές που "δεν ήξερε τι ήθελε"...μα τις περισσότερες στιγμές βυθίζεται ξανά σε λήθη και σε σκέψεις που τον "χαλάνε".

Γιατί βασανίζεσαι όμως άνθρωπε;

Γιατί προσπαθείς τα "φωναχτά θέλω" σου να τα θάψεις σε ένα "δεν ξέρω τι θέλω";

"Δυστυχώς" για 'σένα ξέρεις έντονα τι θέλεις και απλά φοβάσαι να το ακολουθήσεις...φοβάσαι μην χτιστούν μπροστά σου νέες φυλακές.

Να ξέρεις όμως πως όσοι υποθετικά δεν ήξεραν τι ήθελαν, έχασαν πολλά...Και η πολυτιμότερη απώλειά τους ήταν ανθρώποι και στιγμές που συνδέονταν με τους ανθρώπους αυτούς..γιατί ενώ εκείνοι ήξεραν ότι ήθελαν να προσφέρουν ψυχική  ελευθερία και ένα διαρκές χαμόγελο στο πρόσωπό τους.. οι άλλοι φοβήθηκαν την ιδέα της ευτυχίας και προτίμησαν το "Σχεδόν" τους..νόμιζαν πως υπάρχουν τα ψιλά γράμματα που εγκυμονούν κινδύνους..."Δεν γίνεται να'ναι τόσο τυχεροί κι η ευτυχία να έρθει τόσο ξαφνικά να τους χτυπήσει την πόρτα..""την ευτυχία την κυνηγάς, σέρνεσαι από πίσω της" σκέφτηκαν λαθεμένα κι έτσι τρόμαζαν και τους έδιωχναν, επικαλούμενοι την άγνοια των επιθυμιών τους...κι όμως μετά μάθαιναν πως τα λάθη αυτά αποτελούν ένα γερό μάθημα..αλλά δεν γυρνάνε πίσω για να τα διορθώσεις...

Αυτό που ΗΘΕΛΑΝ όμως ΗΞΕΡΑΝ πως ήταν τρυπωμένο στο μυαλό τους..στις σκέψεις τους...κι από τις σκέψεις μας δεν μπορούμε να ξεφύγουμε...οι σκέψεις δεν κρύβονται.

Όπως δεν κρύβονται κι οι άνθρωποι κι αυτά που νιώθεις γι'αυτούς, όσο κι αν θέλεις να σε ξεγελάσεις.

Μπορείς να συνεχίζεις να βαφτίζεις διαφορετικά αυτά που νιώθεις......μα την απάντηση την ξέρεις ήδη μέσα σου....για το πως λέγεται αυτό....

Κι ας σε τρομάζει τόσο...ώστε να θες να το απαρνείσαι μέρα με τη μέρα, επιζητώντας το "λίγο" από το πολύ.

Είναι μικρή η ζωή για αρνητικές σκέψεις, φόβους και καταπιεσμένα συναισθήματα. Είναι μικρή η ζωή για να αρκείσαι στο "λίγο"..στο "σχεδόν" και στο "δεν ξέρω"..η γνώση των επιθυμιών σου και η επιδίωξή τους είναι ευτυχία.

Κι αν ρωτήσεις εμένα..θα σου πω πως ένα χρόνο τώρα έμαθα να ζω σαν πουλί που ανοίγει τα φτερά του και σαρώνει ό.τι του κερδίζει την καρδιά και το μυαλό..ό.τι του προσφέρει χαμόγελο..σαν πουλί ελεύθερο στο μυαλό και στην καρδιά..που γοητεύεται από εκεί που το επιθυμούν έντονα και θέλουν να το κρατήσουν...μα επιθυμεί να φύγει από εκεί που το διώχνουν πεισματικά..αφήνοντας μόνο λίγα από τα φτερά του...σαν στίγματα για τις στιγμές που πέρασε εκεί...

Μεγάλο το λογίδριο....πολλές οι σκέψεις ...με τα θέλω να φωνάζουν...μα λίγοι,φίλε μου, ευτύχησαν στο "Σχεδόν" τους...γιατί στο μέτριο δεν άντεξε ποτέ κανείς για πάντα. ΣΧΕΔΟΝ..ΠΑΝΤΑ..Οξύμωρο ε;