Θ..έρως δίχως αύριο

Λένε πως το καλοκαίρι γεννιούνται οι πιο μεγάλοι έρωτες, μα και οι πιο παροδικοί, γιατί είναι οι πιο αυθόρμητοι.
Δεν ξέρω τι από τα δύο είσαι ή αν είσαι και τα δύο μαζί, ξέρω όμως σίγουρα πως είσαι ένας έρωτας που ανέτρεψε το γυναικείο γνωμικό《όλοι οι άντρες είναι ίδιοι》και το ρητό που λέει και το τραγούδι 《πιο καλή η μοναξία》.
Και να πως μπλέξαμε......
Ήσουν έρωτας εν πλω που φούσκωσε τα πανιά μου σ'ένα προορισμό που εξερεύνησα παρέα μαζί σου κάθε σοκάκι του νησιού, που το γνώριμο φάνταζε άγνωστο και πάλι.
Η θάλασσα δεν έκρυβε τόσο μυστήριο, όσο οι περιπέτειές μας.
Η αλμύρα στα μαλλιά μου και το ηλιοκαμμένο μου κορμί εκθειάζονταν καθημερινά από τη λάμψη των ματιών σου, την οποία επιζητούσα διαρκώς, για να τη μετατρέψω αργότερα σε πάθος, κάτω από το φως του φεγγαριού.
Δεν ρώτησα ποτέ 《Τι είναι αυτό που ζούμε》 και αν είναι αληθινό. Ήξερα πως είχα μάρτυρα τη θάλασσα που θα παρασύρει παρέα με το κύμα της, κάθε αμαρτωλό μου μυστικό μαζί σου και θα το ξεβράσει στα βράχια..αθόρυβα και γαλήνια...Έτσι θα τα ξέρουμε μόνο εγώ,εσύ κι Εκείνη.
Δεν ζήτησα ποτέ μέλλον.Ήξερα πως μπορεί και να μην υπάρξει....να ξεβραστούν όλα τα 《ΘΑ》 στην άμμο και να σβήσουν...γι'αυτό δεν υποσχέθηκα.
Αφέθηκα, μα δεν φοβήθηκα,γιατί η καρδιά μου ήταν ζεστή σαν τον ήλιο κι ανέμελη σαν το καλοκαιρινό αέρα. Με παρέσερνε στο πλάι σου, παρέα μαζί σου.
Οι στιγμές μας ήταν μικρές σαν κόκους άμμου, μα τόσο έντονες που κολλούσαν επίμονα πάνω στο κορμί σου και σε σημάδευαν.
Μέχρι κι οι τρικυμίες μας δεν έφερναν ναυάγια, είχαν την γλυκιά αρμύρα τους.
Κάποια στιγμή....οι κόκοι της άμμου στην κλεψύδρα του χρόνου στέρευαν, τελείωναν αργά και βασανιστηκά, μέχρι που έπεσε και η τελευταία και σε είδα να φεύγεις. Δεν εκδηλώθηκα. Το βλέμμα μου αγκάλιαζε την όψη σου που ξεμάκραινε κάθε λεπτό.
 Τι λες; θα ξαναγυρίσουμε μαζί την κλεψύδρα;