Σε βρήκα μα σ'αφήνω να φύγεις...πόσο παράλογο να είναι ένα μυαλό; Να του τα δίνουν όλα και να μην μπορεί να βρει ισορροπίες..να είναι ασταθές και να πλανάται στο χάος...
Γιατί να ξέρεις την απάντηση; Να θες και να μην μπορείς;
Να μην μπορείς να αφεθείς εκεί που η καρδιά και το μυαλό σου γαληνεύει, γιατί τα προηγούμενα ταξίδια σου σου άφησαν πληγές που μάλλον ακόμα δεν θεράπευσες...
Και δεν θες να παρασύρεις κανέναν στον βυθό σου..δεν θες να αποτελείς τον τοξικό άνθρωπο που αποτέλεσαν άλλοι για εσένα...θες να φερθείς σωστά, όπως πρέπει...αλλά αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, πώς θα βοηθήσεις κάτι να κυλήσει;
Και τότε τίθεται το ερώτημα...το αφήνεις να ζήσει ελεύθερο με το ρίσκο να το χάσεις για μια ζωή; Ή παλεύεις με τον εαυτό σου και το μαζί ταυτόχρονα με το ρίσκο να καταστρέψεις την ομορφιά που χτίσατε ως τώρα;
Δύσκολη η απάντηση ε;
Μα σε κάθε σου απόφαση δεν πρέπει να 'σαι εγωιστής...κι αν νοιάζεσαι...θα σκεφτείς τον άλλον που κρατάς δέσμιο στο χάος του μυαλού σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου