Τελικά πλήρωσα τα σπασμένα όλων των προηγούμενων

Μου έλεγες πως παλιότερα ήσουν αλλιώς...ανεχόσουν περισσότερα και αν και δύσκολα έδινες ευκαιρίες...
Με μένα όμως ήταν αλλιώς...δεν είχες άλλες αντοχές...
Δεν μπορούσες να δώσεις ξανά ευκαιρίες σε ακόμη έναν άνθρωπο..δοκίμασες τα όριά σου προσπαθώντας να μου δείξεις την αγάπη...και όταν τελικά με έπεισες και μου έδειξες το δρόμο..θυμήθηκες ότι ανέχτηκες πολλά και έπρεπε να φύγεις..
Είπες πως θέλεις και αξίζεις κάποιον που θα σου φερθεί από την αρχή " όπως πρέπει"..
Θα βρεις..σίγουρα...γιατί πολλοί έχουν καθωσπρέπει συμπεριφορά..όχι επειδή τους βγαίνει..μα επειδή η κοινωνία τους έμαθε πως αν δεν φερθούν όπως πρέπει δεν θα κερδίσουν τίποτα.
Εγώ δεν ήρθα όμως για να κερδίσω, γι'αυτό με γνώρισες με γνήσιο χαρακτήρα..δεν καλουπώθηκα..ήμουν καθαρά εγώ και ό.τι άλλαζα το άλλαζα για σένα και για μένα...γιατί ήθελα..
Και τελικά έφυγες...
Μου είπες βέβαια πως αν με γνώριζες σε άλλη φάση στη ζωή σου, τώρα δεν θα με αντιμετώπιζες έτσι...με τόσα ξεσπάσματα..με τόσα νεύρα..τόσο απόλυτες αποφάσεις και ίσως να με κρατούσες ακόμα στη ζωή σου..
Αλλά σου είπα..."έλα που δεν είσαι σε άλλη φάση...αλλά σε αυτή..."
Τελικά ήμουν τα σπασμένα όλων των άλλων που σε έφτασαν στα όριά σου...τα όχι που δεν είπες έγκαιρα...οι πόρτες που δεν έκλεισες από νωρίς...
Οι άνθρωποι που δεν άφησες τη στιγμή που ήθελες..αλλά περίμενες να αλλάξουν....
Και τελικά αποφάσισες να τα εφαρμόσεις σε εμένα...με μόνη διαφορά πως σε μένα την έκλεισες...όχι τη στιγμή που ήθελες...μα τη στιγμή που έπρεπε..γιατί είπες να ακούσεις αυτό που λέει η λογική αυτή τη φορά...
Η λογική λοιπόν με άφησε να φύγω...
Η καρδιά όμως να ξέρεις θα με κρατά πάντα εκεί...κι ίσως η λογική να καταλάβει όταν θα τα κοιτώ πια από απόσταση όλα...πως τελικά έπρεπε να κάνει λίγη υπομονή ακόμη...γιατί ΙΣΩΣ να άξιζε....
Δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Φιλιά

Κι όταν ειπωθεί το οριστικό αντίο

Ναι..μπορεί να πονάει, μα θα σου προσφέρει μεγαλύτερη ανακούφιση...
Από περιστασιακούς πόνους που ένιωθες μέχρι τώρα...δεν θα περιμένεις πισωγυρίσματα...δεν θα ελπίζεις.
Θα ξέρεις πως δεν ήσουν η πρώτη επιλογή και έτσι σε άφησε να προχωρήσεις...
Να αναπνεύσεις κι εσύ σε έναν άλλο αέρα...πριν κλειδώσει η καρδιά σου για την Αγάπη..
Να δώσεις μια ευκαιρία σε άλλη καρδιά να νιώσει τη δική σου...
Πλέον θα ξέρεις..πως πρέπει να προχωρήσεις...
Θα ξέρεις πως δεν ανήκεις εκεί...πως πάντα θα θες να είναι καλά...μα για κάποιους μήνες..ίσως και χρόνο δεν θα μπορείς να ακούς τον ήχο της φωνής....να βλέπεις τα δυο μάτια που παλιότερα έλιωναν για σένα...να αγγίζεις αυτό το κορμί που σε ποθούσε..
Μην προσπαθήσεις να βρεις απάντηση στο γιατί..μην θεωρήσεις άδικο που έφυγε..κατάλαβε μόνο πως ήταν επιλογή και πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται..
Να είσαι ευγνώμων που χάθηκε οριστικά και σε έκανε να καταλάβεις πως δεν θέλει να χαράξετε ξανά μια κοινή πορεία..από το να σε κρατά σε ανεκπλήρωτες ελπίδες μέχρι να αράξει σε άλλη αγκαλιά...
Να είσαι ευγνώμων...
Κι εσύ μην ανησυχείς...διάβασα πως
".. εκείνος που έφυγε δεν πήρε μαζί τον ήλιο..ούτε άφησε στη θέση του το σκοτάδι. Απλώς έφυγε-κάθε αντίο κρύβει μέσα του την προσμονή. Συνήθως το τελευταίο κλειδί στην αρμαθιά.μας είναι αυτό που ανοίγει την πόρτα..."(Coehlo)
Πρόσεξε όμως..μην χαριστείς εύκολα και μην δοθείς οπουδήποτε..
Παρά μόνο εκεί που θα σου προσφέρουν όσα νιώθεις τώρα να σου στέρησαν...
Ζεστασιά, επικοινωνία, τρυφερότητα και γαλήνη...
Κι ας πιστεύεις πως είχες να δώσεις πολλά ΕΚΕΙ που σε άφησαν...
Κι ας πιστεύεις ότι αυτά που είχε να λάβει κι έλαβε...αφήνοντάς σε...
Δύσκολα θα βρεθεί ψυχή να του τα δώσει χωρίς κάποιο ώφελος..
Γιατί στη κοινωνία μας...όλοι με μυαλό λειτουργούν...ελάχιστοι με ψυχή, που ρισκάρουν να χαθούν μαζί με την αγάπη που έδωσαν..αν τους αφήσουν....
Δεν πειράζει όμως...έμαθαν...μα δεν καταδίκασαν την Αγάπη..την περιμένουν..και ξέρουν πως όταν έρθει...θα θεραπεύσει τις πληγές που έμειναν μισάνοιχτες
Αντίο

Μισοτελειωμένες καταστάσεις

Ένα πράγμα που έμαθα από μικρή ηλικία είναι να λέω την αλήθεια και τις σκέψεις μου...ακόμα και τις πιο σκοτεινές..χωρίς φόβο και πάθος...
Ίσως και γι'αυτό να έχω κλειστό περίγυρο πλέον και να δηλώνω single, καθώς δεν το άντεξαν πολλοί.
Έδιωχνα ανθρώπους άπο δίπλα μου, όταν πίστευα πως δεν μπορούσα να στηρίξω τη γνωριμία μας και να προσφέρω όσα θα ήθελα στην πραγματικότητα...
Κάποιοι έφυγαν από την αρχή γιατί πίστεψαν στο φαίνεσθαι που έπλαθα, για το λόγο αυτό, και κάποιοι έφυγαν στα μισά...
Κανείς μέχρι τέλους...
Μπορεί να είναι λάθος κίνηση να διώχνεις από φόβο...μα πάντα για ένα πράγμα ήμουν περήφανος άνθρωπος...που μπορούσα να κοιτάω τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου στα μάτια...να μην αφήνω ποτέ περιθώρια αμφισβήτησης και ποτέ κενά για υποθέσεις...
Γι'αυτό και πάντα πρέσβευα την άποψη ή όλα ή τίποτα..γιατί έχω μάθει να τα δίνω όλα...κι έτσι οι ενδιάμεσες καταστάσεις μου έκαναν κακό....δεν μου έκαναν κακό από άποψη χρόνου...ήθελα και τον διέθετα...όμως μου δημιούργησαν ψυχικές φθορές....ένα μυαλό γεμάτο ερωτηματικά..ένα αδιέξοδο και ένα φαύλο κύκλο, γυρνώντας στο άτομο που τη μία φορά σε έδιωξε από τη ζωή του...ελπίζοντας πως αυτή τη φορά σε θέλει κοντά του..
Ελπίζοντας...υποθέτοντας..απορώντας....
Και ο χρόνος να περνά...και οι συζητήσεις να έχουν πάντα ως επίκεντρο το ίδιο θέμα..και να ΧΑΝΕΙΣ το χαμόγελο που κοσμεί όμορφα το πρόσωπό σου,τη διάθεση να ζήσεις στιγμές, να σε προσέξεις, αφού δεν είναι κανείς εκεί για να το κάνει και να στερείς από τον εαυτό σου τη δυνατότητα να είσαι το άτομο που ήσουν πριν το μυαλό σου αρχίσει να σου παίζει παιχνίδια...να ΖΗΣΕΙΣ το όσο σου απέμεινε....
Και όλα αυτά είτε γιατί δεν έλαβες ακόμα μια ξεκάθαρη απάντηση, ένα ναι ή ένα ξεκάθαρο όχι, που θα σε βοηθήσει να πάρεις μια απόφαση για το καλό σου..είτε γιατί φοβάσαι να ρωτήσεις..
Κι έτσι μένεις εκεί..η ζωή να περνά από μπροστά σου κι εσύ σ' ένα λαβύρινθο...να περιμένεις να σου δώσουν τις οδηγίες για την έξοδο...
Λίγοι είναι αυτοί που θα επιλέξουν να σε βγάλουν εξ' ολοκλήρου από τη ζωή τους, ώστε να σε αφήσουν να προχωρήσεις....
Και λίγοι αυτοί που όταν επιστρέψουν θα στο δείξουν με κάθε τρόπο...
Δεν ξέρω αν προτιμάς να ζεις σε μισοτελειωμένες ή μισοαρχιμένες (για να μην προδικάσω τίποτα) καταστάσεις...
Αλλά φίλε μου...είναι αλλιώς να σου λένε κάθε μέρα πως σε σκέφτονται...πως θέλουν να σε δουν και να σε αγγίξουν...να σε πάρουν ένα τηλέφωνο το βράδυ για καληνύχτα και να κάνετε σχέδια για το "μαζί"...
Εσύ που περιμένεις στα μισά....τα έχεις όλα αυτά; Κι αν τα έχεις...τα έχεις κάθε μέρα;....

Έλα να σου μιλήσω για ψυχές που "μιλάνε"

Όχι για μάτια..μάτια θα δεις πολλά να μιλάνε, στον ερωτισμό της νύχτας, στο νόημα της στιγμής...
Θα "μιλήσουν" για λίγο και μετά θα τελειώσει..
Μα έχεις δει ψυχές να μιλάνε; Δεν χρειάζεται να έχεις μπροστά σου τον άλλον για να νιώσεις την ψυχή του.
Αυτές έχουν δημιουργήσει το δικό τους κώδικα επικοινωνίας από τη πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν, από τη στιγμή που τους ένωσαν έντονες στιγμές..
Αυτές οι ψυχές πονάνε μαζί..κάθε δύσκολη στιγμή του ενός νιώθουν έναν κόμπο να τις σφίγγει..δεν χρειάζεται να ζητήσουν βοήθεια και ζεστασιά..το ξέρουν πριν ειπωθεί.
Αλλά τι να σου λέω κι εσένα; Τι να ξέρεις για ψυχές που μιλάνε;
Λίγοι τόλμησαν να τις κρατήσουν ενωμένες...
Οι περισσότεροι φοβήθηκαν αυτό το παράξενο συναίσθημα..ήταν αρκετά έντονο να το διαχειριστούν..κ έτσι προτίμησαν τα μάτια που μιλάνε...και τις λέξεις για να δηλώνουν πως νιώθουν σε καρδιές που δεν καίνε... που είναι απλά χλιαρές..
Τι να σου λέω κ εσένα..;
Λίγοι οι μακάριοι που το ζήσαν και το ζουν ακόμα αυτό το "θαύμα της ευτυχίας"...oι υπόλοιπες απλά σκορπίζονται χώρια

Το αραιά και που, σκοτώνει πιο πολύ από το καθόλου

Για ποικίλους λόγους...
Αρχικά γιατί υποθέτω πως είναι κάτι που θα τελείωσε...και το να έρχεσαι σε επαφή με την πληγή σου, δεν ξέρω κατά πόσο σε βοηθάει να την επουλώσεις και να προχωρήσεις..
Κατά δεύτερον...σου δίνει ελπίδες, για κάτι που ίσως δεν έπρεπε να έχεις και ξέρουμε πως οι ελπίδες μπορούν πολλές φορές να σε σκοτώσουν.
Δεν σημαίνει πως δεν νοιάζεσαι ακόμα γι'αυτόν τον άνθρωπο..πως δεν θες να μαθαίνεις νέα του..αλλά θες πρώτα να ξεχάσεις..να γιατρέψεις πληγές, γιατί ξέρεις πως η επικοινωνία αυτή πάλι θα παγώσει ξανά και πως  απ'τη πλευρά του άλλου είναι κυρίως φιλική και δεν συνάδει με τη δική σου..
Αυτό είναι που σε πονάει περισσότερο...
Κι όταν το πρόσωπό σου φωτίζεται με χαμόγελο για λίγες στιγμές μπροστά από μια οθόνη...τις περισσότερες ώρες της μέρας, σκοτεινιάζεις...παλεύεις με αναμνήσεις..με το θεριό της απώλειας μέσα σου...και όλα σου φταίνε
Εκεί που ήσουν σχεδόν προετοιμασμένος να ξεχάσεις..να προχωρήσεις...όχι σε άλλη αγκαλιά..αλλά να χαμογελάσεις ξανά..να πάρεις τα πάνω σου..φτου κι από την αρχή!!!.Γιατί πάλι ήρθε να σου τα θυμίσει ..ακόμα κι αν δεν αναφέρθηκε στα όσα ζήσατε...
Γιατί ξέρεις πως αν δεν ακούς αυτόν τον άνθρωπο κάθε μέρα...κάθε στιγμή που έχετε χρόνο...παρά μόνο αραιά και που...ξέρεις πως το μέλλον του δεν το ονειρεύεται μαζί σου...δεν έχει την ανάγκη της φωνής σου για να φτιάξει η μέρα κι η διάθεσή του..
Και τότε θυμώνεις με σένα...που δεν αποφασίζεις να ζητήσεις μία παύση από την κατάσταση..μέχρι να συμβιβαστείς κι εσύ με την ιδέα...γιατί φοβάσαι μην χάσεις αυτήν την επικοινωνία μια για πάντα..
Και θυμώνεις και με τον άλλον...που δεν αντιλαμβάνεται ότι το ενδιαφέρον του, πέρα από το ότι σε συγκινεί δεν παύει να σε πονά....γιατί πάντα θα σου δίνει μια ανεκπλήρωτη ελπίδα.......

Όταν μια μέρα ξυπνάς...κ ξέρεις τι θες

Δεν είναι ότι ένα πρωί ξύπνησες και έμαθες τι ζητάς...όλο αυτό ήταν προεργασία μηνών και χρόνων, έπειτα από ατέλειωτες ώρες εσωτερικού μονολόγου και συζήτησης με τον εαυτό σου...
Ίσως αυτό το πρωί να ξύπνησες έτσι...επειδή επανειλημμένα λαμβάνεις συμπεριφορές που θεωρείς ότι απλά δεν σου αξίζουν...
Το τι αξίζεις πλέον το ξέρεις...ξέρεις τι έχεις να δώσεις και ποιος είσαι..
Πλέον ξέρεις πως αν ζητήσεις..δεν έχει νόημα να λάβεις..γιατί το σημαντικό είναι να σου δίνουν αν το επιθυμούν, χωρίς να το ζητήσεις..
Μην φωνάξεις, για να βρεις το δίκιο σου..θα νομίζουν πως για να φωνάζεις έχεις άδικο.."μίλα" με τη σιωπή σου...
Απομακρύνσου..αν δεις ότι δεν σου φέρονται με εκτίμηση και σεβασμό...όταν δεν αναγνωρίζουν την αξία σου..ή δεν πιστεύουν σε αυτήν..
Μην ζητήσεις τα ρέστα και μη θυμώσεις...
Θα αναγνωριστείς...ακόμα κι όταν είσαι πλέον μακριά.
Το σημαντικότερο είναι να νιώθεις τυχερός για αυτό που είσαι..να νιώθεις υπερήφανος για τον ψυχικό πλούτο που έχεις να χαρίσεις απλόχερα σε όσους σε εμπιστευτούν...
Και πίστεψέ με...σ'αυτή τη σκάρτη και ψεύτικη κοινωνία μείναμε λίγοι οι ξεχωριστοί...και ακόμα πιο λίγοι αυτοί που θα μας πιστέψουν..που θα πιστέψουν την αλήθεια μας και θα θέλουν να αγγίξουν την ψυχή μας..
Κι αν τελικά κανείς δεν μας πιστέψει..η αγάπη κι η δύναμη που έχουμε μέσα μας θα βρει τρόπους να δοθεί....
Μάθε πως τίποτα δεν πάει χαμένο..το ότι οι υπόλοιποι απλά προτίμησαν να σε χάσουν από τη ζωή τους, σκέψου πως έδωσε προβάδισμα σε όσους θέλησαν να σε κρατήσουν σε αυτήν..

Τα "χαλασμένα" ξαναφτιάχνουν;

Κι αν ξαναφτιάξουν, διαρκούν;
Αυτός ήταν ο αποψινός μου προβληματισμός...
Μου είπαν πως το γυαλί αν ραγίσει και μείνει καιρό ραγισμένο δεν ξανακολλάει...
Το πιστεύω...αλλά πάντα έχω κι έναν αντίλογο που μου λέει πως αν οι δυο καρδιές είναι δυνατές, μπορούν να γιατρευτούν και να πορευτούν από κοινού...Αυτό που δεν τις αφήνει όμως να εκτελέσουν κοινή πορεία είναι ο εγωισμός, το πείσμα και πολλές φορές τα εμπόδια που τίθενται μπροστά τους..που αν παλιά τα έβλεπαν ως πρόκληση για να τα προσπεράσουν μαζί...τώρα τα βλέπουν ως αδυναμία να ανταπεξέλθουν....
Ξέρω κάτι όμως....και πάντα το έλεγα ...αν ακόμα τα θετικά ήταν περισσότερα από τα αρνητικά που σημάδεψαν τους 2 ανθρώπους  κι η ιστορία τους έμεινε κάπου στη μέση...είναι κρίμα να μην δουν και τη συνέχεια...που μπορεί να είναι καλύτερη και από την αρχή...γιατί πλέον κι οι δυο καρδιές ωρίμασαν..έμαθαν η μια την άλλη..και ξέρουν ποια λάθη ν'αποφύγουν....
Το αν όλα σε φωνάζουν να γυρίσεις ξανά στον ίδιο δρόμο....θα το καταλάβεις , μόνο όταν θα έχεις τριγύρω σου κι άλλες επιλογές...αλλά εσύ θα έχεις τη μαγκιά να επιλέξεις την μοναξιά.

Γιατί όπως είπε κι ο Κοέλιο " Στη μοναξιά θα καταλάβουν και θα σεβαστούν τον έρωτα που έφυγε. Στη μοναξιά θα μπορούν να αποφασίσουν αν αξίζει να του ζητήσουν να γυρίσει ή αν πρέπει να αφήσουν τόσο εκείνον όσο και τον ίδιο τους τον εαυτό να πάρει άλλο δρόμο".
Εκεί θα πάρεις την απάντηση ....αν όμως την έχεις ήδη..σκέψου...τα εμπόδια και το παρελθόν είναι τόσο δυνατά, ώστε να σας διαλύσουν; Ή εσείς τόσο αποφασισμένοι, ώστε να τα γκρεμίσετε και να πορευθείτε στο όνειρο που με κόπο χτίζατε και θα χτίσετε;

Σπάνιοι οι σεξπιρικοί έρωτες...οι δυνατοί ελάχιστοι....πολλοί οι "βολεμένοι"