Για ποικίλους λόγους...
Αρχικά γιατί υποθέτω πως είναι κάτι που θα τελείωσε...και το να έρχεσαι σε επαφή με την πληγή σου, δεν ξέρω κατά πόσο σε βοηθάει να την επουλώσεις και να προχωρήσεις..
Κατά δεύτερον...σου δίνει ελπίδες, για κάτι που ίσως δεν έπρεπε να έχεις και ξέρουμε πως οι ελπίδες μπορούν πολλές φορές να σε σκοτώσουν.
Δεν σημαίνει πως δεν νοιάζεσαι ακόμα γι'αυτόν τον άνθρωπο..πως δεν θες να μαθαίνεις νέα του..αλλά θες πρώτα να ξεχάσεις..να γιατρέψεις πληγές, γιατί ξέρεις πως η επικοινωνία αυτή πάλι θα παγώσει ξανά και πως απ'τη πλευρά του άλλου είναι κυρίως φιλική και δεν συνάδει με τη δική σου..
Αυτό είναι που σε πονάει περισσότερο...
Κι όταν το πρόσωπό σου φωτίζεται με χαμόγελο για λίγες στιγμές μπροστά από μια οθόνη...τις περισσότερες ώρες της μέρας, σκοτεινιάζεις...παλεύεις με αναμνήσεις..με το θεριό της απώλειας μέσα σου...και όλα σου φταίνε
Εκεί που ήσουν σχεδόν προετοιμασμένος να ξεχάσεις..να προχωρήσεις...όχι σε άλλη αγκαλιά..αλλά να χαμογελάσεις ξανά..να πάρεις τα πάνω σου..φτου κι από την αρχή!!!.Γιατί πάλι ήρθε να σου τα θυμίσει ..ακόμα κι αν δεν αναφέρθηκε στα όσα ζήσατε...
Γιατί ξέρεις πως αν δεν ακούς αυτόν τον άνθρωπο κάθε μέρα...κάθε στιγμή που έχετε χρόνο...παρά μόνο αραιά και που...ξέρεις πως το μέλλον του δεν το ονειρεύεται μαζί σου...δεν έχει την ανάγκη της φωνής σου για να φτιάξει η μέρα κι η διάθεσή του..
Και τότε θυμώνεις με σένα...που δεν αποφασίζεις να ζητήσεις μία παύση από την κατάσταση..μέχρι να συμβιβαστείς κι εσύ με την ιδέα...γιατί φοβάσαι μην χάσεις αυτήν την επικοινωνία μια για πάντα..
Και θυμώνεις και με τον άλλον...που δεν αντιλαμβάνεται ότι το ενδιαφέρον του, πέρα από το ότι σε συγκινεί δεν παύει να σε πονά....γιατί πάντα θα σου δίνει μια ανεκπλήρωτη ελπίδα.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου