Me before you

Είχα ακούσει πολλές γυναίκες να μιλούν γι' αυτή την ταινία που τις έκανε να κάθονται καθηλωμένες στον καναπέ παρέα με ένα πακέτο χαρτομάντηλα....ή παρέα με το αγόρι τους και το μπλουζάκι του για χαρτομάντηλο.
Έτσι αποφάσισα να αποκτήσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη βλέποντάς την.....και ρισκάροντας να μην αγοράσω χαρτομάντηλα.....
Ναι.....είχατε δίκιο όλες...ήταν μια υπέροχη ταινία και μπορούσε να πλησιάσει σε ρομαντισμό το πολυαγαπημένο ημερολόγιο....
Ίσως κι εμένα βλέποντάς την να κύλησαν λιιίγα δάκρυα παραπάνω.....ένας πανέμορφος άντρας...πλουσιόπαιδο...το οποίο δεν ξέρουμε αν τελικά ήταν τόσο κακομαθημένο ή άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα....αλλά τον βλέπουμε να τον αφήνει η πρώην του για τον κολλητό του, να κλαίει για μια γυναίκα και μαθαίνουμε πως είναι από τους "λίγους, τους καλούς"....μέχρι που κάποια στιγμή βρίσκεται τετραπληγικός σε ένα καροτσάκι...μπορώντας μόνο να μιλήσει και να εκφράσει συναισθήματα με το πρόσωπό του......
Μια κοπέλα...βρίσκεται εκεί...δίπλα του γιατί έχει ανάγκη τα λεφτά...προσέχει έναν δύστροπο άνθρωπο που δεν έχει πλέον καμία όρεξη για ζωή...που σε 6 μήνες έχει υπογράψει συμβόλαιο με το θάνατο, θέλοντας να την τελειώσει...γιατί κουράστηκε να μην αγαπιέται...να τον λυπούνται και να μην μπορεί να κάνει όσα έκανε παλιά....
Έτσι ....έρχεται αυτή η νεαρή, τρελή, χαμογελαστή, γεμάτη όρεξη, για ζωή, κοπέλα...χωρίς όνειρα να κυνηγήσει...γιατί πιστεύει πως δεν μπορεί...και βάζει σκοπό της ζωής της να ανατρέψει τα σχέδιά του και να τον κάνει να αγαπήσει κι αυτός τη ζωή...να αδράξει κάθε της στιγμή..
Το καταφέρνει...μέσα σε αυτό το στοίχημα με τον εαυτό της και οι δύο γίνονται καλύτεροι άνθρωποι....χαμογελούν και αφήνονται...δίνει ο ένας δύναμη στον άλλον....κι έτσι ερωτεύονται....αντιλαμβάνονται μέσα από τις δυσκολίες ποιο είναι το πραγματικό νόημα του να αγαπάς κάποιον ως άνθρωπο και ως σύντροφο.
Ξέρω....οι περισσότεροι θα μπορέσατε να συμπονέσετε τον νεαρό και ίσως να δακρύσατε σκεπτόμενοι για λίγο τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει...μα θα σκεφτήκατε πως ακόμα κι αν η τρελή νεαρή τον ερωτεύτηκε, κομμάτι δύσκολο θα είπατε, ο έρωτας με τον καιρό θα της περνούσε....γιατί ήταν αναμεμειγμένη η αγάπη με τη λύπηση...και δεν θα μπορούσε να το αντέξει για καιρό......διότι, όπως θα σκεφτήκατε κι εσείς,δεν θα υπήρχε σαρκική επαφή..το βασικότερο που μπορεί να δώσει διάρκεια σε μία σχέση ....άρα κάποια στιγμή θα τελείωνε..θα ποθούσε κάποιον άλλον που θα μπορούσε να της προσφέρει όλα τα extras που δεν της έδινε αυτός ....βόλτες χέρι,χέρι, σεξ, ταξίδια χωρίς εμπόδια, αγκαλιές...
Ναι...αυτό θα έλεγε μία λογική που δεν έχει συλλάβει το πραγματικό νόημα της αγάπης και του έρωτα .....μα φίλε μου...αυτά που της έδινε κάθε μέρα αυτός...δεν θα της τα δώσει κανείς άλλος και ξέρεις ποιο ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό; Μα φυσικά ότι ο ένας δίπλα στον άλλον ένιωθαν ξεχωριστοί...ότι μαζί τραβούσαν τη ζωή από τα μαλλιά και δεν την φοβοντουσαν..δημιουργούσαν όνειρα και τα υλοποιούσαν μέσα από τις δυσκολίες....είχαν σκοπό ο ένας την ευτυχία του άλλου...και όχι ο καθένας την ευτυχία του εαυτού του....ο ένας γινόταν καλύτερος δίπλα στον άλλον,εξελίσσονταν...τροποποιούσαν τα ελαττώματά τους...αυτά μπορεί να στα προσφέρει μια σαρκική επαφή;
Δεν το νομίζω...όσα ροκφόρ κι αν έχει κάθε επόμενη σχέση .....μια καρδιά αν δεθεί....δένει και το μυαλό...κι ας λένε τελικά πως όλα ξεκινούν από το μυαλό...αν δεν καταλήξουν στην καρδιά όλα είναι ελεγχόμενα....το να νιώθετε ξεχωριστοί και οι δύο  .....δεν συμβαίνει με όλους...οπότε ναι...μπορεί τελικά να μην τον παρατούσε ποτέ.....η ευδαιμονία στη ζωή, παρέα με κάποιον, είναι σπάνιο αγαθό..ατομικά είναι εύκολο να κατακτηθεί..ΜΑΖΙ όμως; Σπάνιο....όταν κι εσύ γευτείς ένα κομμάτι της...θα καταλάβεις τι εννοώ ......κι εγώ όταν το γεύτηκα κατάλαβα....και θυμήσου πως ποτέ δεν είναι αργά....άσε τους συμβιβασμούς και αναζήτησε αυτόν που θα σε κάνει να γκρεμίσεις κάθε σου πιστεύω....κι αν είσαι τυχερός....θα συντροφεύει ο ένας τον άλλον για μια ζωή...αλλά να ξέρεις..για να ζήσεις κάτι τέτοιο απαιτεί και μεγαλείο ψυχής....φιλτραρισμένο από εγωισμούς, ανασφάλειες και πάθη.....αν δεν το έχεις, άστο καλύτερα για τις ταινίες!

Προσοχή!μην πλησιάζεις......πονάει

Μην πλησιάζεις....όχι!μην επιμένεις....σε κοιτώ περίεργα, δεν το βλέπεις;
Βλέπω τον κίνδυνο να πλησιάζει...ΦΥΓΕ...σε παρακαλώ......αν πλησιάσεις θα παλέψω να σε διώξω...θα κάνω τα πάντα για να μισήσεις αυτό που βλέπεις ..για να χαλαστείς και να φύγεις...να πιστέψεις ότι είμαι σαν όλες τις άλλες.....μία που της αρέσει να σκορπίζει τον εαυτό της....
Κι ας μην είναι αλήθεια...σε παρακαλώ...μην σε πιάσει ο εγωισμός και αποφασίσεις να ρισκάρεις..έκανα κόπο να χτίσω αυτά τα τείχη...μην προσπαθήσεις να τα ρίξεις...γιατί αν αντέξεις τη μάχη και το κάνεις.....το μέσα μου δεν θα το αντέξεις...θα μαζευτούν με τα προηγούμενα κι αργά ή γρήγορα θα φύγεις ..εσύ θα νομίζεις πως έχάσες το χρόνο σου κι εγώ θα πληγωθώ ..γιατί θα πιστεύω πως τελικά όντως κάποιος διαφορετικός ήρθε για να με σώσει να ανεχτεί τα στραβά μου,όσα υπάρχουν μέσα από τα τείχη και περιλαμανουν την παράλογη λογική μου...την κτητικότητα μου...τις ανασφάλειες που εκδηλώνω, όταν πιστέψω κι αφεθώ...την παράξενη, άνευ λόγου αντίδραση...γιατί θα συνεχίζω να παλεύω μέχρι να πέσει και το τελευταίο τείχος......μα αν τελικά ρίξεις και το τελευταίο και δεν αντέξεις τα μέσα μου ...τότε θα με πληγώσεις αφόρητα....
Γι'αυτό ή φύγε  ....ή έλα για να μείνεις...αν μείνεις θα περάσεις πολλά...αλλά θα δεις πως αυτό το περίεργο πλάσμα...μέσα σε όλα του τα ελαττώματα έχει να προσφέρει πολλά στον άνθρωπο που τελικά άντεξε μετά την επιδρομή του στα ριγμένα τείχη....αφού γνώρισε και πολιόρκησε το μυαλό και την ψυχή μου και κέρδισε τη μάχη .....αν είναι όμως να αφήσεις την πανοπλία και το άλογό σου στα μισά...σε παρακαλώ....μην επιχειρήσεις καν να μπεις.......πονάει..... 

Κάπου στα μισά

Λάθη...κάναμε κι οι δυο..το ξέρουμε..γι αυτό καταλήξαμε απλά δυο γνωστοί με λίγο κοινό παρελθόν......ήμασταν και οι δυο ξεχωριστοί.....διαφέραμε όμως σε κάτι.....ήμουν ανώριμη στις σχέσεις...δεν ήξερα τα πρέπει στον έρωτα...τις σωστές συμπεριφορές...τις αρετες που πρέπει να έχεις....υπομονή, ηρεμία και διαλλακτικότητα....ήξερα μονάχα πως η αγάπη ΜΑΛΛΟΝ πονά κι ήθελα να την διώξω...ήξερες πως ΙΣΩΣ κάποιος άνθρωπος είναι διαφορετικός και ήρθες κοντά μου....μου ανέτρεψες το μάλλον...μου μάθαινες να χτίζω αρετές....να προσπαθώ για κάποιον κ για μένα...γιατί αυτός ο κάποιος ήταν σημαντικός και για μένα.....και μέσα στο χάος...στα δύσκολα...δεν σε άφησα..σου έδωσα το χέρι μου...το ξέρεις...ηρέμησα πολλές φορές την ψυχή σου, όπως κι εσύ τη δική μου..αλλά λίγο αργότερα, όταν ο χρόνος λιγόστευε που άκουγα τον ήχο της φωνής σου κι έβλεπα τα μουτράκια σου, έδειξα λάθος την αγάπη μου...αντέδρασα, ζήλεψα...ένιωσα πως σε χάνω, ενώ σε έχανα κάθε μέρα με τον τρόπο που αντιδρούσα...δεν χαμογελούσες και νόμιζα πως είχες κάτι μαζί μου και όχι πως έφταιγαν οι άλλοι... όταν μου έλεγες να ηρεμήσω δεν ηρεμούσα...σου έλεγα πως σ'αγαπάω...μα με απέρριπτες...σου έλεγα πως μπορώ να σου σταθώ στα δύσκολα...μα δεν με πίστευες.....έφευγες......κάποια στιγμή σου ζήτησα να με πιστέψεις...γιατί ήρθαν τα πολύ δύσκολα και σε είχα ανάγκη στο πλευρό μου...σαν σύντροφο....να μου λες μια τρυφερή κουβέντα να ηρεμείς τις σκεψεις μου...μα ήταν πλέον αργά....έφυγε ο σύντροφος μου....έμεινε ο άνθρωπος που ήθελε να μαθαίνει νέα μου και να μου λέει πως "όλα περνάνε".....μέσα σε δυο σειρές μηνυμάτων και όχι πλέον σε δύο ώρες τηλεφωνήματος.....τώρα θα σκέφτεσαι...μα εσύ με οδήγησες να σε αφήσω...θα σου πω...μα εσύ με έκανες να σε αγαπήσω..κι όταν αγαπάς κάνεις λάθη...φωνάζεις,αντιδράς...αλλά μετά μαθαίνεις...και όταν έμαθα πλέον το σωστό δρόμο...έφυγες...δεν με πίστεψες...και κάπως έτσι κάτι ωραίο που είχαμε να ζήσουμε και να χτίσουμε στο μέλλον μαζί....τελειώσε λίγο πριν τη μέση...

Πούλα μου λίγο ψέμα, να ξεχάσω την αλήθεια που ζω..

Αλήθεια...λένε πως μπορεί να πονάει....και να πονάει πολύ...μπορεί μέχρι και να σε σκοτώσει....και ναι...με σκότωσε....με γονάτισε....τώρα δεν θέλω να παλεύω άλλο με την πραγματικότητα..θέλω ένα διάλειμμα...μια ψευδαίσθηση για λίγο να ξεχάσω....να ξεχάσω τον πόνο ...πούλα μου λίγο ψέμα..λίγη ψεύτικη αγάπη και πες μου καμιά τρυφερή κουβέντα...να με γλυκάνεις με τον ήχο της...δεν με νοιάζει αν τα εννοείς. Δεν θα σε ρωτήσω ποτέ...με νοιάζει απλά να μου προσφέρεις αυτά που θέλω..  η επιθυμία μου δεν εμπεριέχει σαρκική επαφή...δεν θέλω να μ' αγγίζεις...θέλω μόνο να έχεις διαρκώς ανοιχτή την αγκαλιά σου για μένα, όταν το θέλω εγώ, και διαθέσιμο χρόνο να ακούς τη μέρα μου...τις δυσκολίες και τα παράπονά μου ...να μου λες ένα "έχεις δίκιο" και ένα 'όλα θα πάνε καλά' κι ας μην το πιστεύεις  ..δεν θέλω τίποτα παραπάνω από σένα πέρα από λίγο ψέμα και λίγο χρόνο να με ακούσεις...έτσι...για να ξεχάσω για λίγο την αλήθεια που με πόνεσε....

Όταν έρως εστί μονόδρομος

Πολλές φορές άκουσα για μονόδρομους έρωτες...αγάπες με ημερομηνία λήξης και για εμμονές...ποτέ δεν άκουσα για το ένα, εκ των δύο υποκειμένων του έρωτα..πώς το βιώνει όλο αυτό...ο ερωτευμένος που βαδίζει σε μονόδρομο....ξέρεις πως φαντάζει ένας ερωτευμένος που αγαπά μα δεν αγαπιέται; Θα σου πω εγώ...χρησιμοποιώντας μια αλλόκοτη παρομοίωση...Έχεις δει σκυλάκι που λατρεύει το αφεντικό του; Που το αφεντικό του μπορεί να το μαλώσει...να το χτυπήσει πάνω στα νεύρα του....να το αφήσει μόνο του για ώρες και να φύγει....κι εκείνο να χαμηλώσει την ουρά και να κουρνιάσει στην γωνίτσα του...μα όταν του δώσει το αφεντικό και την παραμικρή σημασία τρέχει σαν τρελό στην αγκαλιά του...επιζητά την ζεστασιά της αγάπης του..το χάδι του.. Έτσι είναι λοιπόν κι ο μονόπλευρα ερωτευμένος...με όσα λόγια και πράξεις κι αν τον πληγώνεις..με το πρώτο σου χαμόγελο και την πρώτη γλυκιά σου κουβέντα, θα ξεχάσει κάθε άσχημη συμπεριφορά...θα είναι σε σένα αφοσοιωμένος να σου προσφέρει τα πάντα...να σου δώσει κάθε γλυκό του κομμάτι, μέχρι να τον απορρίψεις ξανά...μέχρι που η καρδιά του να γίνει κομμάτια...να πάψει να ελπίζει πως μετά από κάθε απόρριψη, θα έρθει ξανά η αποδοχή...μέχρι να πάει να κουρνιάσει στη γωνίτσα του μόνος του...περιμένοντας να περάσει ο πόλεμος και να έρθει κάποιος να του απλώσει το χέρι και να του πει...."Σήκω....οι μάχες δεν είναι γι'αυτούς που γονατίζουν"

Μπορεί να μοιάζω σαν όλες τις άλλες μα διαφέρω σε κάτι βασικό..

Πάντα μου έλεγαν πως είμαι ξεχωριστή..πώς έχω μια ιδιαίτερη προσωπικότητα...κι ας το έχανα στην εμφάνιση.. πάντα όμως, ενώ μου το έλεγαν δεν με έκαναν να το πιστέψω, γιατί τα λόγια τους με τις πράξεις τους δεν συνέκκλιναν...έτσι άρχισα να μοιάζω σαν όλες τις άλλες...αυτή ήταν η άμυνά μου για να μην πληγώνομαι...μέχρι να δω ότι αυτή τη φορά κάποιος το πιστεύει και μου δείχνει ότι είμαι ιδιαίτερη και ξεχωριστή...

Τότε θα του το αποδείκνυα κι εγώ με τη σειρά μου πόσο ιδιαίτερη είμαι για εκείνον και πόσο ξεχωριστή με έκανε να νιώθω..Απλά χρειαζόμουν κάποιον να μου δείξει το δρόμο...

Μπορεί να το έπαιζα σαν όλες τις άλλες...μα ξέρεις σε τι βασικό διαφέραμε; Όταν εκείνες προσπαθούσαν απλά να πάρουν κάτι από σένα..να κερδίσουν...εγώ κοιτούσα να σου δώσω..μπορεί λόγω της παράξενης λογικής μου και του τρόπου μου να μην το καταλάβαινες..μα η ύπαρξή μου αποκτούσε νόημα κάθε φορά που σου πρόσφερα κάτι...κάτι που πίστευες ότι μπορεί να μην το λάβεις ποτέ ...γιατί σε έκαναν να το πιστεύεις...γιατί πιστεύεις πως οι γυναίκες όλες δρούμε με στρατηγική..κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε αυτό το θέλουμε..κι όταν το πάρουμε απλά κάνουμε τα ίδια με πριν...και σε ρωτάω..πιστεύεις  ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν; Ή καλύτερα...πιστεύεις πως μια γυναίκα δεν μπορεί να αλλάξει για πάρτυ σου; Όχι επειδή της το επέβαλες...μα επειδή σε γουστάρει δίπλα της...επειδή θέλει να είναι η αιτία του χαμόγελού σου, της καύλας σου, αλλά και της ηρεμίας σου...μπορεί να μοιάζω σαν όλες τις άλλες..μα σε σένα πάντα θα φέρομαι ξεχωριστά....κι ας μην το πιστεύεις

Με έναν άνθρωπο μόνο θα κουμπώσεις...με τους υπόλοιπους "σχεδόν" θα ταιριάζεις..

Το σχεδόν και το απόλυτο έχουν το τίμημά τους....με το σχεδόν ζεις μια ήρεμη ζωή...ούτε στο κόκκινο, μα ούτε και στο αδιάφορο....με το απόλυτο τα ζεις στο κόκκινο συνήθως..γιατί εκεί είναι η χημεία που κάνει τη "ζημιά" και ξέρουμε πως η χημεία βασίζεται στη θεωρία της δράσης και αντίδρασης..εκεί αν γίνουν λάθη, το μείγμα που παράγεται θα είναι λάθος ..έπονται συνεχόμενες δοκιμές και λάθη για να βρεις τη "σωστή αναλογία"...έτσι και στις σχέσεις...όταν δίνεις και δίνεσαι πραγματικά, θα κάνεις λάθη, θα επέλθουν τριβές..θα κουραστείς...αυτό είναι το αλατοπίπερο μιας σχέσης άλλωστε, γιατί μετά θα νιώσεις μια γλυκιά απόλαυση, καθώς πλέον θα ξέρετε ποια είναι η σωστή αναλογία...η σωστή δράση και αντίδραση που πρέπει να " παραχθεί" για να πετύχει η "συνταγή" σας...
Αν πάλι επιλέξεις τη δημιουργία " χημικής ένωσης" ελληνιστή "σχέσης", χωρίς όλες αυτές τις δοκιμές και τους πειραματισμούς..σου εγγυώμαι πως θα βρεις πολλά " χημικά στοιχεία" που σχεδόν θα ταιριάζουν στη συνταγή σου..θα έχουν ουδέτερο ph, θα είναι βάσεις και όχι οξέα, ασφαλή προς τη χρήση τους με απλές οδηγίες...που θα έχεις ήσυχο το κεφαλάκι σου...
Η αρχή θα είναι υπέροχη, αφού θα απουσιάζει το αντιδραστικό στοιχείο, μα η συνέχεια θα είναι εξίσου προβλέψιμη...και όχι όπως ακριβώς θα ήθελες να τη ζήσεις..
Σκέψου τι μας αξίζει σε μια ζωή που πάντα παλεύουμε; Να παλέψουμε λίγο ακόμα για να κατακτήσουμε το απόλυτο που θα μας ανταμοίβει διαρκώς στη συνέχεια..ή αυτό που θα έρθει αβίαστα, με ηρεμία και ευκολία και θα σου προσφέρει κάτι που "σχεδόν" θα ήθελες;