Κάπου στα μισά

Λάθη...κάναμε κι οι δυο..το ξέρουμε..γι αυτό καταλήξαμε απλά δυο γνωστοί με λίγο κοινό παρελθόν......ήμασταν και οι δυο ξεχωριστοί.....διαφέραμε όμως σε κάτι.....ήμουν ανώριμη στις σχέσεις...δεν ήξερα τα πρέπει στον έρωτα...τις σωστές συμπεριφορές...τις αρετες που πρέπει να έχεις....υπομονή, ηρεμία και διαλλακτικότητα....ήξερα μονάχα πως η αγάπη ΜΑΛΛΟΝ πονά κι ήθελα να την διώξω...ήξερες πως ΙΣΩΣ κάποιος άνθρωπος είναι διαφορετικός και ήρθες κοντά μου....μου ανέτρεψες το μάλλον...μου μάθαινες να χτίζω αρετές....να προσπαθώ για κάποιον κ για μένα...γιατί αυτός ο κάποιος ήταν σημαντικός και για μένα.....και μέσα στο χάος...στα δύσκολα...δεν σε άφησα..σου έδωσα το χέρι μου...το ξέρεις...ηρέμησα πολλές φορές την ψυχή σου, όπως κι εσύ τη δική μου..αλλά λίγο αργότερα, όταν ο χρόνος λιγόστευε που άκουγα τον ήχο της φωνής σου κι έβλεπα τα μουτράκια σου, έδειξα λάθος την αγάπη μου...αντέδρασα, ζήλεψα...ένιωσα πως σε χάνω, ενώ σε έχανα κάθε μέρα με τον τρόπο που αντιδρούσα...δεν χαμογελούσες και νόμιζα πως είχες κάτι μαζί μου και όχι πως έφταιγαν οι άλλοι... όταν μου έλεγες να ηρεμήσω δεν ηρεμούσα...σου έλεγα πως σ'αγαπάω...μα με απέρριπτες...σου έλεγα πως μπορώ να σου σταθώ στα δύσκολα...μα δεν με πίστευες.....έφευγες......κάποια στιγμή σου ζήτησα να με πιστέψεις...γιατί ήρθαν τα πολύ δύσκολα και σε είχα ανάγκη στο πλευρό μου...σαν σύντροφο....να μου λες μια τρυφερή κουβέντα να ηρεμείς τις σκεψεις μου...μα ήταν πλέον αργά....έφυγε ο σύντροφος μου....έμεινε ο άνθρωπος που ήθελε να μαθαίνει νέα μου και να μου λέει πως "όλα περνάνε".....μέσα σε δυο σειρές μηνυμάτων και όχι πλέον σε δύο ώρες τηλεφωνήματος.....τώρα θα σκέφτεσαι...μα εσύ με οδήγησες να σε αφήσω...θα σου πω...μα εσύ με έκανες να σε αγαπήσω..κι όταν αγαπάς κάνεις λάθη...φωνάζεις,αντιδράς...αλλά μετά μαθαίνεις...και όταν έμαθα πλέον το σωστό δρόμο...έφυγες...δεν με πίστεψες...και κάπως έτσι κάτι ωραίο που είχαμε να ζήσουμε και να χτίσουμε στο μέλλον μαζί....τελειώσε λίγο πριν τη μέση...