Πού χάθηκε εκείνη η διαρκής μας ζωντάνια;
Η επιθυμία μας να αδράξουμε κάθε στιγμή, να προλάβουμε να ζήσουμε κάθε λεπτό, να χαρούμε τον ήλιο και την θάλασσα, ακόμα και το κρύο του χειμώνα;
ΠΟΥ;
Προχωράω στο δρόμο και βλέπω ανθρώπους σκεπτικούς,με χαμηλωμένο το κεφάλι, να περπατούν αδιάφορα, γρήγορα, γεμάτοι άγχος ή αγκαλιά με ένα κινητό.
Πού πήγε η όρεξη μας να πληγώσουμε τα γόνατά μας στις αλάνες από το τρέξιμο χωρίς να μας νοιάζει;
Πλέον μάθαμε να πληγώνουμε μόνο ανθρώπινες καρδιές και όχι γόνατα.
Η έξοδό μας έγινε μια ιστοσελίδα στον server του κινητού και οι άνθρωποί μας προστιθέμενοι φίλοι στο διαδίκτυο.
Πού πήγε η αθωότητά μας; Πλέον όλα τα αντιμετωπίζουμε με πονηριά και ζήλια.
Κανένα συναίσθημα δεν έμεινε αμόλυντο και καθαρό.Γίναμε έρμαια του χρήματος, της τεχνολογίας και του περιστασιακού σεξ.
Πού πήγαν τα ειλικρινή "Σ'αγαπώ"; Πλέον κρύβουν τα περισσότερα κάποια σκοπιμότητα...
Κυριάρχησε η μοναξιά και ο ατομικισμός.
Δες λίγο τα μικρά παιδιά. Κοίταξε πόσο χαρούμενα είναι ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες...μέχρι να περάσει η ενηλικίωση στο πετσί τους.
Τότε σβήνει αυτόματα το χαμόγελό τους.
Γίνονται κι εκείνοι σαν εμάς.....αφήνουν τα πάθη και τα άγχη να τους κυριαρχήσουν....
Πού πήγε η όρεξή μας για ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου