Λένε πως οι εκλεκτοί δοκιμάζονται σκληρά

Λένε πως δοκιμάζονται τα όριά τους...φτάνουν στα άκρα τους και τα ξεπερνάνε και μετά άντε πάλι από την αρχή...
Λένε πως η ζωή τους έχει για μεγάλα πράγματα και γι'αυτό τους δοκιμάζει...
Σκέψου άλλωστε πως κανένας δεν έγινε σοφός δίχως να διαβάσει άπειρα βιβλία και να πάθει πολλά,ώσπου να μάθει...κανείς δεν έγινε διάσημος επιστήμονας χωρίς να ξενυχτήσει..να αποτύχει σε πειράματα και να κάνει λάθη....κανείς δεν έγινε επιχειρηματίας εν μία νυκτί...χωρίς να πεινάσει...να μείνει άνεργος...να υπακούσει σε απαιτήσεις παράλογων αφεντικών...ΚΑΝΕΙΣ ....κανείς τους που έλαμψε μετά από χρόνια....
Ξέρεις όμως γιατί έλαμψαν τόσο πολύ; Γιατί αυτή τη λάμψη την δημιουργούσαν χρόνο με το χρόνο και τις δυσκολίες τους τις έκαναν πλεονέκτημα και γαλόνι πάνω τους..
Γιατί δεν γονάτιζαν μπροστά στους λύκους που έρχονταν να τους κατασπαράξουν...μα προετοιμάζονταν ώστε να οδηγήσουν οι ίδιοι την αγέλη....
Δεν άκουγαν τι θα πουν οι άλλοι...γιατί οι άλλοι ήταν εμπόδιο στην επιτυχία...
Ήταν εκλεκτικοί με τους γύρω τους...και έμεναν με λίγους να μοιράζονται τις σκέψεις τους...
Γονάτισαν...μα δεν έμειναν πεσμένοι..σηκώθηκαν με χέρια ματωμένα....τα ένιψαν και συνέχισαν πιο αποφασιστικά...
Μέχρι που έφτασαν στον τελικό τους προορισμό...στην κορυφή.......εκεί άνηκαν άλλωστε εξ αρχής....ακόμα κι αν κάθε τους βήμα προς την ανηφόρα φάνταζε επίπονο.... επικίνδυνο και ακατόρθωτο...
Μα είδες; Έφτασαν...ώρα να φτάσεις κι εσύ....

Κάποτε μου είπες πως είναι άδικο να σε κρατάω απ'έξω

Να σε κρατάω απ'έξω από όλα όσα μου συμβαίνουν...
Πως αν έχω ένα πρόβλημα...όπως και να είναι τα πράγματα μεταξύ μας να το μοιραστούμε...
Να μην σκέφτομαι αν ενοχλώ....να μην διστάσω...να μην σκεφτώ πως θα το πω...
Μα σκέφτηκες ποτέ πως τελικά δεν σε κρατούσα εγώ στην απ'έξω, αλλά εσύ;
Ναι...ακόμα κι αν το έκανες για να με προστατέψεις...δεν ξέρεις πως νιώθει κάποιος όταν χάνεσαι ξαφνικά...όταν αποκόπτεσαι εντελώς και επικρατεί ο θυμός....
Όταν ο άλλος θέλει να σε φέρει κοντά του...κι εσύ διατηρείς τη σιωπή σου και απομακρύνεσαι...
Έτσι κάποιος δεν μπορεί να μοιραστεί πράγματα και δυσκολίες μαζί σου...γιατί το μοίρασμα δεν είναι μονόδρομος..
Είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης...αν ο άλλος σε νοιάζεται πραγματικά, νιώθει μειονεκτικά το να σου ανοίγεται μόνο αυτός κι εσύ να του κλείνεσαι και να του κλείνεις την πόρτα της ψυχής σου...
Όταν κάποιος αγαπά δεν μπορεί να είναι μόνο ομιλητής...μα και ακροατής...

Υπήρξαν άνθρωποι που τους είπες "είμαι δίπλα σου"...μα δεν σου άπλωσαν το χέρι

Όχι από αγένεια...όχι επειδή δεν το ήθελαν...μα γιατί έπαθαν πολλά...τους άδειασαν μέχρι και την τελευταία τους σταγόνα...γιατί μόνο έδιναν και έβρισκαν κενές ψυχές...δίχως αντίκρισμα...
Αυτοί με τη σειρά τους..δεν έχουν πλέον απόθεμα..αντοχές να αφεθούν αλλού...θα κλειστούν στον κόσμο τους...στην μοναξιά τους..θα σε αφήσουν έξω από αυτόν...δεν το κάνουν όμως από κακία...απλά δεν θέλουν να ζήσουν την ιστορία σε επανάληψη...
Ακόμα κι αν βλέπουν πόσα πολλά μπορείς να τους προσφέρεις, δεν θα σε αφήσουν..θα σου θυμώσουν, ίσως και με το παραμικρό γιατί οι αντοχές τους έχουν εξαντληθεί...θα νευριάσουν μαζί σου που θα τους νοιάζεσαι σαν μωρά παιδιά..μην παρεξηγείς....ίσως απλά να τους είναι ξένα, γιατί δεν τους τα πρόσφερε ποτέ κανείς αληθινά...

Μην τα βάζεις με τον εαυτό σου..μην στεναχωριέσαι...δεν σου κρατούν κακία...
Απλά θέλουν να μείνουν μόνοι τους...ίσως αν τους γνώριζες σε κάποια άλλη στιγμη της ζωή τους να σου αφήνονταν..να μην σου θύμωναν τόσο εύκολα...να μην πείσμωναν...

Μα εσύ ξέρεις πως έχεις τόσα πολλά να  δώσεις...αν θέλουν να σου κλείσουν την πόρτα, πριν την μοιρασιά...δεν πειράζει...
Προσευχήσου απλά να είναι καλά...
Και θα βρουν το δρόμο τους...και πού ξέρεις;
Ίσως κάποια στιγμή να μπορέσουν να κρατηθούν από το χέρι σου..να σκοτώσετε μαζί τους κακούς και τους δράκους του παραμυθιού...

Κάθε Χριστούγεννα συνοδεύονται κ από διαφορετική ευχή μα πάντα μία μένει ίδια...

Να είχαμε τους ανθρώπους μας όλους δίπλα μας...που λείπουν, έφυγαν ή μας άφησαν...και επίσης να μην φύγουν άλλοι...
Κάθε χρόνο αυτό ευχόμαστε....να λάβουμε μια αγκαλιά από αυτούς τους ανθρώπους..για λίγες στιγμές
..αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων...να λάβουμε τη ζεστασιά τους...
Κι από εκεί και πέρα ο καθένας έχει τη δική του ευχή για μια νέα αγάπη, για μια νέα ζωή, για ένα καινούργια αυτοκίνητο, μα η πιο σπουδαία είναι εκείνη για υγεία...η πιο σοφή...όταν έχεις υγεία, όλα τα άλλα θα σε βρουν και θα τα βρεις όταν θέλεις και θέλουν...
Μην ανησυχείς..έχε πίστη..
Αν είσαι μόνος σ'αυτές τις γιορτές....θα σου πω πως κάνεις μεγάλο λάθος...μόνος δεν είναι κανείς.....γύρνα τριγύρω σου και κοίτα..ζήτα μια αγκαλιά και θα τη λάβεις...μόνοι είναι όσοι δεν έχουν να λάβουν ούτε αυτό.....μια ζεστασιά....
Και μην κάνεις το λάθος να σκεφτείς τι δεν σου έφερε αυτό το έτος..μα τι σου έφερε...και τι κέρδισες από αυτό...κι αν σκέφτεσαι πως ήταν γεμάτο πόνο, θα σου πω πως έτσι βγήκες πιο κερδισμένος από ποτέ..ο πόνος σε δίδαξε για να μπορείς να απολαύσεις τη χαρά και τους ανθρώπους που θα έρθουν, γεμάτος σοφία πια....
Κι αν θες να νιώσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων έντονα μέσα σου...βγες έξω και δώσε ένα πιάτο ζεστό φαγητό και λίγα ρούχα σε κάποιον που έχει ανάγκη..μην ψάχνεις χριστουγεννιάτικα δέντρα..ατμόσφαιρες και στολίδια για να το νιώσεις...
Κι αν έχεις τον άνθρωπό σου για σήμερα στο πλάι σου..κοίτα να τον χαρείς κάπου χωρίς βαβούρα..για να ακούς τη φωνή του..κάπου χωρίς πολυκοσμία,για να νιώθεις την αγκαλιά του, κάπου χωρίς σκοτάδια..για να βλέπεις τα μουτράκια του...κάπου ήρεμα και με ζεστούς ανθρωπους..δικούς σας ..για να χαμογελάσετε...
Καλά μας Χριστούγεννα...

Πόσες γνωριμίες βαφτίσαμε με ένα "μωρό μου"

Πόσα ονόματα αντικαταστάθηκαν με ένα "αγάπη μου","μωρό μου","καρδούλα μου",που τώρα πλέον δεν ακούγεται από τα ίδια χείλη ή αποτελεί ήχο για άλλο όνομα....;
Κοιτάς παλιές συζητήσεις..υποσχέσεις..λόγια....και αντιλαμβάνεσαι πως ο άνθρωπος βαφτίζει εύκολα τους ανθρώπους, δίνει υποσχέσεις, γιατί συνεχίζει πιστεύει πως θα υπάρξει το διαφορετικό..πως αυτή τη φορά η επιλογή του θα έχει διάρκεια και δεν θα είναι λάθος...
Άρα δεν θα φανεί επιπόλαιος κι αυτή τη φορά.....δεν θα χρειαστεί να αντικαταστήσει ξανά άλλο όνομα.....
Ξέρεις καλά ομως πως πίσω από αυτά τα γλυκά επίθετα..δεν κρύβεται η αγάπη σου...η αγάπη σου εκδηλώνεται με άλλους τρόπους..κρυφούς και σιωπηλούς....τα επίθετα δηλώνουν απλά την ανάγκη σου για συναισθηματικό δέσιμο....και τρυφερότητα...
Γιατί τώρα μεταξύ μας...ποιος ακούει το αγάπη μου και δεν λιώνει;

Το απόλυτο θα σε οδηγήσει στην καταστροφή και μετά στην ευτυχία...

Απόλυτο....δεν ξέρω αν μπορώ να το ορίσω με πληρότητα, ακρίβεια και σαφήνεια, ώστε να αγγίξω την λεπτότητα τής σημασίας του όρου...οπότε θα το αφήσω στις νοητικές αναπαραστάσεις του καθενός.

Μιλάω για το απόλυτο που μπορούν να αγγίξουν δύο οντότητες μαζί διαγράφοντας την κοινή τους πορεία. Επίσης, μιλάω για δύο οντότητες ξεχωριστές, η καθεμιά για το δικό της λόγο, που επέλεξαν να ενώσουν τις ιδιαιτερότητές τους και να πορευθούν μαζί.

Δύο άτομα γεμάτα εγωισμό, ξεροκεφαλιά, πείσμα αλλά και έντονο ψυχικό πλούτο, τον οποίο ακόμα δεν κατάφεραν να προσφέρουν πουθενά στην ολότητά του, γιατί ποτέ δεν αναγνωρίστηκε εξ' ολοκλήρου, παρά μόνο κατά το ήμισυ.

Δύσκολοι άνθρωποι και οι δύο, μα και τόσο αληθινοί.

Πιστεύεις πως είναι εύκολη η χημεία δύο τόσο έντονων προσωπικοτήτων; Είναι δύο οξέα που σμίγουν και φέρουν μία χημική ένωση άκρως καταστρεπτική. 

Όταν και οι δύο πρεσβεύουν το "όλα ή τίποτα", τότε τα μέτρια δεν τους αρκούν..θυμώνουν σε κάθε μετριότητα που λαμβάνουν ο ένας από τον άλλον...όλα στο κόκκινο...

Μην κάνεις όμως το λάθος και το μπερδέψεις αυτό που ζουν με το πάθος..δεν είναι πάθος ή ενθουσιασμός που αργά ή γρήγορα θα σβήσει..είναι δύο εγώ που έμαθα να ζουν μόνα τους, να αποτελούν μια ατομική,ανεξάρτητη οντότητα και τώρα καλούνται να τα ενώσουν...να βρουν τις κοινές ισορροπίες..μα όχι να καλουπωθούν ή να συμβιβαστούν...τέτοιοι χαρακτήρες πεθαίνουν αν συμβιβαστούν....

Έτσι ζουν μια αμοιβαία καταστροφή μέχρι να βρεθούν αυτές οι ισορροπίες...είναι δύσκολο...βασανίζονται και οι δύο...μα το παλεύουν γιατί θεωρούν πως αξίζει..πως θα τους φέρει σε έναν δρόμο που δεν οδηγήθηκαν ποτέ, στο δρόμο της πραγματικής ευτυχίας, στο απόλυτο και πως το εισιτήριό τους για εκεί δεν μπορεί να τους το εξασφαλίσεις ο οποιοσδήποτε....αλλά αυτός που συμπορεύονται τώρα.....

Στη μάχη αυτή ωστόσο λίγοι αντέχουν.....λίγοι καταφέρνουν να βρουν τις κοινές ισορροπίες και έτσι λίγοι φτάνουν στο μονοπάτι της πραγματικής ευτυχίας....

Δεν ξέρω πως μοιάζει αυτό το μονοπάτι..δεν το γνώρισα ποτέ...μα αρχίζω να παίρνω λίγη πρέζα από τη γεύση της κι αρχίζει να μου αρέσει....

Μακάριοι όσοι γνώρισαν το μονοπάτι αυτό...μα και όσοι έχουν τα κότσια να το διασχίσουν ως εκεί με επιμονή,υπομονή και...αγάπη.

Εκείνες οι γυναίκες..οι δυναμικές και ανεξάρτητες

Ναι...αυτές λέω...αυτές που τις βλέπεις από μακριά...τις θαυμάζεις και χάνεσαι στο περπάτημά τους που "ακούγεται" σε κάθε τους βήμα...μα ταυτόχρονα τις φοβάσαι...φοβάσαι να τις πλησιάσεις γιατί ίσως πιστέψεις πως δεν κάνουν για σένα...ότι είναι πολύ δυναμικές για να τις φέρεις βόλτα..έχουν άποψη,μυαλό και επιλογές...
Αν τελικά καταφέρεις μία από αυτές...και τη "γδύσεις", θα δεις τις αδυναμίες της...θα γίνει ευάλωτη στο άγγιγμά σου...θα τις βγουν οι "ανθρώπινες ανασφάλειες", η ζήλια,το παράπονο μα και το τρυφερό.
Μπορεί να έπεσε δύσκολα..όχι για να το παίξει κάποια, μα γιατί κι εκείνη έχει φοβίες..απλά ξέρει να τις κρύβει καλά με την άμυνα....Έχει ωστόσο να σου δώσει πάρα πολλά...όλα όσα καλλιεργούσε μέσα της τόσα χρόνια, μέχρι να έρθεις εσύ και να τα μοιραστεί μαζί σου απλόχερα....μυαλό,πνεύμα, καρδιά...
Όσο και να σε ζορίζει μια τέτοια γυναίκα στο χειρισμό και στη ζωή...τα θετικά που θα λάβεις, θα είναι περισσότερα απο τα αρνητικά..
Γυναίκα είναι κι αυτή..με τις παραξενιές της και τα κουμπιά της..μην είσαι αυστηρός μαζί της......

Πού πήγε η παιδική μας όρεξη για ζωή;

Πού χάθηκε εκείνη η διαρκής μας ζωντάνια;
Η επιθυμία μας να αδράξουμε κάθε στιγμή, να προλάβουμε να ζήσουμε κάθε λεπτό, να χαρούμε τον ήλιο και την θάλασσα, ακόμα και το κρύο του χειμώνα;
ΠΟΥ;
Προχωράω στο δρόμο και βλέπω ανθρώπους σκεπτικούς,με χαμηλωμένο το κεφάλι, να περπατούν αδιάφορα, γρήγορα, γεμάτοι άγχος ή αγκαλιά με ένα κινητό.
Πού πήγε η όρεξη μας να πληγώσουμε τα γόνατά μας στις αλάνες από το τρέξιμο χωρίς να μας νοιάζει;
Πλέον μάθαμε να πληγώνουμε μόνο ανθρώπινες καρδιές και όχι γόνατα.
Η έξοδό μας έγινε μια ιστοσελίδα στον server του κινητού και οι άνθρωποί μας προστιθέμενοι φίλοι στο διαδίκτυο.
Πού πήγε η αθωότητά μας; Πλέον όλα τα αντιμετωπίζουμε με πονηριά και ζήλια.
Κανένα συναίσθημα δεν έμεινε αμόλυντο και καθαρό.Γίναμε έρμαια του χρήματος, της τεχνολογίας και του περιστασιακού σεξ.
Πού πήγαν τα ειλικρινή "Σ'αγαπώ"; Πλέον κρύβουν τα περισσότερα κάποια σκοπιμότητα...
Κυριάρχησε η μοναξιά και ο ατομικισμός.
Δες λίγο τα μικρά παιδιά. Κοίταξε πόσο χαρούμενα είναι ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες...μέχρι να περάσει η ενηλικίωση στο πετσί τους.
Τότε σβήνει αυτόματα το χαμόγελό τους.
Γίνονται κι εκείνοι σαν εμάς.....αφήνουν τα πάθη και τα άγχη να τους κυριαρχήσουν....
Πού πήγε η όρεξή μας για ζωή;

Με το θυμό σου δημιούργησε....μην ξεσπάς

Ξέρεις πως είσαι ένα υπέροχο πλάσμα και ξεχωριστό. Γι' αυτό σε θαυμάζω, αλλά και γι' αυτό το λόγο περνάς μια ζωή γεμάτη δυσκολίες.
Ξέρεις....το ξεχωριστό δεν το αποδέχεται εύκολα ο κόσμος, παλεύει να το αφομοιώσει, να το κάνει ίδιο με το υπόλοιπο σύνολο.
Μην δίνεις σημασία...μην νιώθεις άσχημα γι' αυτό που είσαι. Είσαι αυτό που πρέπει να είναι κάθε άνθρωπος...ξεχωριστός.
Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να αλλάξει γι' αυτούς....
Θύμωσε...είναι λογικό...νευρίασε....Το καταλαβαίνω...έχεις πολλά να διαχειριστείς...τόσα πολλά προβλήματα να φωνάζουν στο μυαλό σου, σε μια τόσο μικρή ηλικία. Μα μάθε κάτι, το θυμό σου μην τον ξεσπάς εκεί που δεν πρέπει, μην λες λόγια που πονάνε εσένα και τους άλλους. Θα έρθουν στιγμές που θα 'χεις δίκιο και θα το χάνεις, λόγω του θυμού σου.
Αυτό το θεριό που λέγεται "θυμός", φύλαξέ το μέσα σου και δημιούργησε. Βγάλε από μέσα σου το "πινέλο" και με τα χρώματα τού θυμού, καλλιτέχνησε.
Θα σου φανεί αστείο και οξύμωρο...μα με δύναμή σου το θυμό, μπορείς να δημιουργήσεις υπέροχα πράγματα....
Μην του επιτρέψεις όμως να σε καταστρέψει. Κάν' τον δύναμή σου, σύμμαχό σου, αλλά όχι εχθρό σου.
Αγάπα τον εαυτό σου και άσε τους άλλους να μάχονται να σε αλλάξουν.
Αδιαφόρησε.
Μην θυμώνεις μαζί τους...δεν ξέρουν από ξεχωριστούς!
Αυτά στα λέω, γιατί κατά βάθος μέσα από εσένα είδα τον εαυτό μου...
Μια μαχήτρια, που μέσα από το θυμό της, έχανε το δίκιο της και τους ανθρώπους που αγαπούσε...

Αυτούς τους λίγους τους διαφορετικούς...

Θα τους αναγνωρίσεις με τη μία...
Αλλά θα νομίζεις πως προσποιούνται..θα θες να τους αγγίξεις να δεις αν είναι αληθινοί και θα σκεφτείς πως είναι τόσο καλό για να είναι αληθινό...
Θα φοβηθείς να τους κρατήσεις στη ζωή σου ακόμα κι αν αποδειχθούν αληθινοί τελικά..γιατί μπορεί να νιώσεις τόσο λίγος μπροστά τους...
Δεν θα σου ζητήσουν πολλά..μόνο αγάπη και σεβασμό...κ φυσικά να εκτιμήσεις την αξία τους και να μην προδώσεις την εμπιστοσύνη τους...τίποτα υλικό στα θέλω τους...μόνο πνευματικό και ψυχικό αλισβερίσι θα επιζητήσουν μαζί σου.. η σαρκική απόλαυση είναι σημαντική γι'αυτούς...μα πολλές φορές απορριπτέα...δεν θέλουν απλά να ερωτοτροπήσουν με ένα σώμα..μα ταυτόχρονα με ένα μυαλό...και γι' αυτό μέχρι να το βρουν..μπορεί να απέχουν κατ'επιλογήν...
Έχουν απορρίψει τους ανθρώπους, γιατί εκείνοι αρχικά τους απέρριψαν..τους χλεύασαν, τους σνόμπαραν και τους γύρισαν στην πλάτη..στην προσπάθειά τους να καλύψουν το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τους διακατέχει, όταν τους αντικρίσουν...
Αν θέλεις πάντως να ζήσεις αυτό το διαφορετικό..να εντρυφήσεις στον ψυχικό κόσμο αυτών των ανθρώπων...κάνε τον κόπο να γνωρίσεις έναν...είναι πολύ ιδιαίτεροι...και ίσως να μην τους αντέξεις...μα αν είσαι μάγκας φίλε μου, θα κρατήσεις έστω κι έναν τόσο διαφορετικό άνθρωπο στη ζωή σου...
Το γιατί δεν θα στο πω....αξίζει η προσπάθεια για να το καταλάβεις.....

Την καλύτερη φάση της ζωής μου την έζησα όταν έπιασα πάτο.

Ξέρω...οξύμωρο...αλλά ναι!Τότε την έζησα..κι αν με ρωτήσεις το γιατί, θα σου πω γιατί τότε κατάλαβα πολλά για τη ζωή και τους ανθρώπους.
Κατάλαβα ποιοι πραγματικά εννοούσαν το "Είμαι δίπλα σου"  και ποιοι ήταν αυτοί που ενώ μου άπλωσαν το χέρι τους στο χείλος του γκρεμού, με ώθησαν αργά ή γρήγορα σε αυτό.
Κατάλαβα πως ο άνθρωπός σου θα σου δείξει αργά ή γρήγορα πόσο "σκληροτράχηλος" είναι για να μπορεί να σε στηρίξει, όταν τον χρειαστείς σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή..Εκεί το Σ'αγαπώ του θα πάρει μορφή και δεν θα αποτελεί απλά έναν ήχο ή ένα σύνολο μορφημάτων.
Κατάλαβα πως καμιά απόσταση δεν κρατά μακριά τους ανθρώπους, όταν η επιθυμία ξεπερνά κάθε χιλιόμετρο.
Κατάλαβα πως οι άνθρωποι θυσιάζουν στιγμές κι ανθρώπους στο βωμό ενός θιγμένου εγωισμού.
Κατάλαβα πως αν δεν παλέψεις μόνος σου, δεν θα γνωρίσεις ποτέ τον πραγματικό εαυτό σου.
Κατάλαβα πως ο χειρότερος εχθρός σου μπορεί να γίνει το μυαλό σου και να σε καταστρέψει.
Κατάλαβα πως αν δεν ερωτευτείς τη μοναξιά σου, πάντα θα μιζεριάζεις.
Κατάλαβα πως είμαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, δύσκολος και δύστροπος, μη εύκολα ανεκτός στους άλλους, μα όποιος με ανεχτεί και μείνει δεν θα βγει χαμένος.
Μα το πιο σημαντικό:Κατάλαβα πως η ζωή δεν επαναλβάνεται.Θα παιχτεί μια φορά το game over σου και δεν θα έχεις την ευκαιρία να παίξεις κάθε προγούμενο level για να πετύχεις ένα καλύτερο score.
Έτσι λοιπόν κατάλαβα πάρα πολλά, ενώ κρατιόμουν από την άκρη του γκρεμού,κοιτώντας χαμηλά.. μα πλέον ξέρω πως κοιτούσα λάθος...και πως το βλέμμα πρέπει να είναι ανοδικό....
Αν έρθεις να μου δώσεις το χέρι σου για να με βοηθήσεις..δεν θα δεχτώ..περίμενε να σηκωθώ εξ ολοκλήρου και μετά...δεν θέλω να είσαι ένα ακόμη άτομο που με έσωσε και με έριξε ξανά εκεί στα πιο βαθιά.
Είμαι μια οντότητα ικανή να παλέψω με τη ζωή, το θάνατο και τις δυσκολίες και να ανταπεξέλθω με επιτυχία...το μόνο σίγουρο είναι πως πλέον θα το κάνω με χαμόγελο, με περισσότερη δύναμη, μα ταυτόχρονα με περισσότερη επιφυλακτικότητα στους ανθρώπους.

ΠροσΈΧΩ

Η αποψινή μέρα μού έδωσε την αφορμή να προβληματιστώ τόσο για το AIDS, όσο και για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, που εν μέρει μοιάζουν άσχετα αλλά συγκλίνουν σε κάτι.
Στο να σιχαθείς τον εαυτό σου...να νιώθεις αντισεξουλικός...και να μην θες να απολαύσεις αυτό που σου πρόσφερε ίσως και τη μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Αν είσαι από τους τυχερούς, που έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου να το περάσετε μαζί...και να σε ζεσταίνει με αγκαλιές τις δύσκολες ώρες σου, τότε σίγουρα, όσο και να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, θα ξέρεις πως έχεις ένα χέρι να κρατήσεις...
Αν είσαι από αυτούς που "χτυπήθηκαν", αλλά έμειναν μόνοι......τότε θα είναι δύσκολο να αφεθείς σε άλλα χέρια..ερωτικά και συναισθηματικά....γιατί καταρρέει όλο σου το είναι...φλερτάρεις με το φόβο, ίσως και με το θάνατο...
Στην δεύτερη περίπτωση όμως να ξέρεις πως θα βγεις πιο δυνατός...γιατί ξέρεις πως πλέον αν και φταίει κάποιος άλλος...καλείσαι εσύ να λύσεις το πρόβλημα σου με πυγμή και με αποφασιστικότητα...
Έτσι θα εκτιμήσεις καλύτερα το νόημα της ύπαρξής σου και κάθε λεπτό της ζωής σου...
ΠροσΕΧΩ για να έχω λοιπόν..στον έρωτα φερόμαστε υπεύθυνα,γιατί δεν είμαστε μόνοι...

Αγάπα με για τα αλλόκοτα ελαττώματά μου και για την παράλογη λογική μου

Είμαι από τα πιο αλλόκοτα πλάσματα που θα συναντήσεις εκεί έξω....το πιο κυκλοθυμικό και περίεργο, ίσως, και από όλα....Δεν είμαι ούτε μονόχνωτος άνθρωπος, μα ούτε και υπερβολικά κοινωνικός....θα νομίζεις πως έχω κατακτήσει τη μεσότητα..μα δεν είναι έτσι....συνήθως ρέπω σε ένα από τα δύο άκρα τη φορά....δεν με ξέρεις...αλλά ίσως και να το καταλάβεις γνωρίζοντάς με...
Είμαι κλειστός άνθρωπος σαν καβούκι...φοράω πανοπλία και αν σε ξεχωρίσω θα σε διώξω από κοντά μου..
Δεν θέλω να δένομαι....από μικρή ηλικία αφηνόμουν νωρίς στους ανθρώπους και γνώρισα την προδοσία στο μεγαλείο της. Μεγάλωσα...δεν θέλω να περάσω τα ίδια..άρα θα σε διώξω...
Αν επιμείνεις...δεν ξέρω....το πιο πιθανό είναι να σε κάνω πρώτα να με μισήσεις και αν δω ότι αντέχεις...να ρίξω τα τείχη και να σε αφήσω να περάσεις...
Τότε θα σου δώσω τον πραγματικό μου εαυτό...με όλα του τα παράξενα προτερήματα μα ταυτόχρονα και με τα πιο αλλόκοτα ελαττώματα.
Θα γνωρίσεις την ωμή μου ειλικρίνεια...δεν την ελέγχω...απλά θέλω να ξέρεις τα πάντα για μένα για να μπορείς να με εμπιστεύεσαι και να ξέρεις πως ποτέ δεν θα σου φέρω πισώπλατη μαχαιριά...Αφού σε έβαλα στη ζωή μου σε σέβομαι...και όπως θα αντιμετώπιζα με ωμότητα τον εαυτό μου, έτσι και με σένα...Δεν σε ξεχωρίζω...ίσως αυτό να σε κάνει να με μισήσεις περισσότερο..μα δεν κρύβομαι..
Ζω τα πάντα στην υπερβολή....τη χαρά, την αγάπη, τη θλίψη...δεν ντρέπομαι...τα συναισθήματα είναι για να τα ζούμε...θα δεις και θα λάβεις ό,τι μου προκαλέσεις.
Θα σου δώσω τον καλύτερό μου εαυτό..όχι ως μέρος μιας θεατρικής παράστασης για να με συμπαθήσεις...μα γιατί θέλω...θέλω να σου προσφέρω πράγματα...Εάν θέλεις, δώσε μου μόνο το ένα δέκατο από αυτά που θα σου προσφέρω....δεν με νοιάζει..μου αρκεί που θα βλέπω ότι είμαι η κινητήριος δύναμη στη ζωή σου.
Θα σου μεταδώσω την απίστευτη ματαιοδοξία μου και την απόλυτη αισιοδοξία μου....οι οποίες συγκρούονται τις περισσότερες φορές....
Θα δεις πως τις χειρότερες μέρες μου, θα "φοράω" το καλύτερο μου χαμόγελο και το πιο δυναμικό μου χιούμορ ...ως άμυνα για να μην σου μεταδώσω την κακή μου διάθεση...θα αυτοσαρκάζομαι και θα σε κάνω να γελάς...γιατί η ζωή είναι ωραία...παρά τις αναποδιές.
Θα ζηλέψω...θα γκρινιάξω...θα φωνάξω και θα νευριάσω..θα σου φερθώ άσχημα και υπερβολικά...μα θα τα ξεχάσω σε ένα λεπτό...γιατί είμαι της παρόρμησης....
Θα με μισήσεις για την ανυπομονησία και την ξεροκεφαλιά μου...μα ξέρεις κατά βάθος πως σε κάθε χαρακτήρα υπάρχει το αλατοπίπερο..
Αν με αγαπήσεις γι' αυτό που είμαι και με αντέξεις...θα δεις τα προτερήματα να υπερέχουν των ελαττωμάτων μου... θα παλεύω να βελτιώσω τα τελευταία...όχι γιατί θα ΠΡΕΠΕΙ..μα γιατί θα μου το έχεις βγάλει εσύ να το κάνω....
Για να σε κάνω να με ανεχτείς περισσότερο....
Αν φύγεις όμως πριν τα γνωρίσεις όλα αυτά ή κατά τη διάρκεια..θα έχεις δίκιο...ούτε εγώ θα με άντεχα...
Μα έρχονται ώρες που σκέφτομαι πόσο
παράξενα, ξεχωριστός άνθρωπος είμαι....και τελικά αλλάζω γνώμη... Θα ήθελα να με έχω στη ζωή μου....να με ζήσω στα καλά και στα άσχημα....μέσα στην κυκλοθυμία της ύπαρξής μου....

Υγεία:Το αγαθό που κάποιοι θεωρήσαμε δεδομένο

Κι ενώ είχαμε την υγεία μας κλαίγαμε για πράγματα,καταστάσεις κι ανθρώπους...κι ενώ μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε,να κάνουμε όνειρα και να απολαμβάνουμε τη ζωή, χαλιόμασταν για άλλα....
Θεωρούσαμε την υγεία δεδομένη..και το δεδομένο δεν το εκτιμάς...
Αν όμως δεν έχεις την υγεία σου...σκέψου..μπορείς να απολαύσεις με τον ίδιο τρόπο τα μελλούμενα; Να την θεωρήσεις δεδομένη και να σκας για οτιδήποτε άλλο;
Αν και κατάλαβα πως αυτοί που πέρασαν από ένα γολγοθά με την υγεία τους κατάφεραν να εκτιμήσουν καλύτερα τη ζωή...να ζήσουν τις στιγμές τους με ένταση...με βλέμμα στο τώρα...και όχι στο χθες και στο αύριο....
Πάλευαν το σήμερα να φαντάζει όσο πιο ωραίο γίνεται...να δώσουν το καλύτερό τους εαυτό και να ορθώσουν δυναμικά το ανάστημά τους χωρίς να γονατίσουν.....
Δεν χρειάζεται όμως να πάθεις για να μάθεις....
Να είσαι λοιπόν ευγνώμων εσύ που είσαι υγιής και που μπορείς να απολαύσεις όλα τα αγαθά της ζωής....η υγεία είναι η μόνη που σε περιορίζει..όχι το χρήμα....
ΖΗΣΕ!

Όταν ο ένας προχωρά...κι ο άλλος ελπίζει ακόμη στο μαζί...

Αρχικά θα συγχαρώ αυτόν που προχώρησε....μαγκιά του...
Όταν κάτι τελειώνει..κλείνει σαν κεφάλαιο..δεν ξανανοίγει, γιατί ένας από τους δύο απλά δεν ήθελε..οπότε όσο και να παρακαλέσεις, δεν θα γυρίσει....
Άσε τα κλάματα λοιπόν....κάψε τα "ίσως", τα "εάν"  και τα "μα ακόμα μ'αγαπάει",γιατί σε κάνουν να ελπίζεις στο γυρισμό και να μην προχώρας...
Τι περιμένεις; Να δεις τη παλιά σου σχέση χέρι-χέρι με το νέο της αμόρε για να το πάρεις απόφαση;
Τότε κάθε σου νέα επιλογή θα την κάνεις εν βρασμώ ψυχής...και θα αποδεικνύεται λάθος...θεωρώντας ότι μετά από αυτό που έχασες..δεν θα βρεις ξανά τίποτα σωστό...με αποτέλεσμα να απογοητεύεσαι,να βασανίζεις το μυαλό και την καρδιά σου...
Βρες τα με τον εαυτό σου....θεώρησε το παρελθόν σου ως ένα μάθημα συνδυασμένο με ωραίες αναμνήσεις και πάνε παρακάτω...
Με καθαρό μυαλό θα καταλάβεις πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται...κι αν κάτι φεύγει...μην μένεις με το βλέμμα γυρισμένο πίσω.....αν θέλει να σε βρει στο δρόμο, θα το κάνει..ως τότε μην ελπίζεις...περπάτα μπροστά!

Μια ευτυχία τη φορά......

Για να μπορείς να πορευθείς σ'αυτή τη ζωή πρέπει να έχεις μία ευτυχία τη φορά...μέχρι να τις κατακτήσεις "όλες"...
Για σκέψου...όποτε θεωρούσες ότι σου πήγαιναν όλα στραβά...συνέχιζαν να στραβώνουν περισσότερο...όποτε σου πήγαιναν ομως καλά..έβλεπες τα πράγματα με αισιοδοξία και έβαιναν καλώς...
Μία άσπρο, μία μαύρο..Εγώ λοιπόν θα σε ρωτήσω το εξής...αν είναι όλα άσπρα ρίχνεις καθόλου μαύρο, για να γίνει πιο μουντό;
Όχι φυσικά....
Σκέψου όμως και το αντίθετο....δεν θα ήθελες στο μαύρο να ρίξεις λίγο άσπρο; Να ανοίξει λίγο....να μην σε πλακώνει τόσο....
Έτσι και η ευτυχία..Λίγο άσπρο τη φορά στη μαύρη σου διάθεση... Το άσπρο χρώμα μπορεί να είναι η δουλειά σου...ή η σχέση σου...ή το άθλημα που αγαπάς....αν δεν έχεις μια δουλειά που θες...ψάξε έναν άνθρωπο που θα σε γεμίζει...και θα σου δίνει δύναμη ή πείσμωσε στο άθλημα που θες να σπάσεις το προσωπικό σου "ρεκόρ".
Αν όμως δεν έχεις κάποιον στο πλάι σου να συμπληρώνει την ευτυχία σου..συμπλήρωσέ την εσύ με κάτι που γουστάρεις στον ελεύθερό σου χρόνο ή στη δουλειά σου...μια ευτυχία τη φορά....μην βιάζεσαι να τις κατακτήσεις όλες αμέσως....
Αν έρθει η μία..θα σε κυνηγήσει και η άλλη...σαν τη γυναίκα είναι.....ή ξεκινάει μία κι ακολουθούν οι άλλες....ή καμία...μέχρι να κάνει κάποια την αρχή...
Ώρα λοιπόν να αυξήσεις τη ζήτησή σου....
Κι αν είναι τώρα η δουλειά θα έρθει κι ο άνθρωπος...κι αν είναι τώρα ο άνθρωπος...θα έρθει κι η δουλειά.

Το μυστικό είναι κάτι από αυτά που έχεις να σε κάνει λίγο περισσότερο ευτυχισμένο κάθε μέρα......
Διαφορετικά.....κάτι κάνεις λάθος.....ψάχνεις σε λάθος πράγματα ή σε λάθος ανθρώπους την ευτυχία σου....Αναρωτήσου!

ΑξίΖΩ

ΑξίΖΩ θα σου πω...όποιος/όποια και να 'μαι...
Έχω τα ελαττώματα μου...είμαι στραβόξυλο,περίεργος άνθρωπος...μα αξίΖΩ...
Δεν κρατώ δίπλα μου τους ανθρώπους...τους δείχνω τον "κακό" μου εαυτό...για να τρομάξουν και να φύγουν...να φύγουν προτού με κερδίσουν και πληγωθώ...δεν το αξίζω....
Αξίζω να αγαπήσω...γιατί η αγάπη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και σε ηρεμεί...ενώ παράλληλα σε αναζωογωνεί....
Αξίζω να αγαπηθώ, γιατί δίνω και δίνομαι...αγαπώ άνευ όρων...αφήνομαι και ζω τον έρωτα με τα όλα του.....με χαμόγελο, πόνο, δάκρυ και νεύρο....
Αξίζω το χρόνο σου...γιατί αν με ξεκλειδώσεις θα λάβεις κάτι ξεχωριστό...θα γνωρίσεις πτυχές μου, που ούτε εγώ δεν ήξερα...γιατί πάντα με ξεκλείδωναν μέχρι τη μέση...πίεζα, ζόριζα, βασάνιζα και κούραζα...κι έτσι όλα έμεναν στη μέση....έφευγαν...γονάτιζα..λύγισα..έχανα την πίστη στον εαυτό μου...μα μετά συνειδητοποιούσα πως άξιζα....
Απλά χρειαζόμουν υπομονή και αντοχή....γερά νεύρα....
Αν δεν με ξεκλειδώσεις μέχρι τέλους και φύγεις στα μισά ή στην αρχή...δεν θα σε κατηγορήσω...δίκιο θα έχεις που δεν με ανέχτηκες μέχρι τέλους...δεν είμαι εύκολος άνθρωπος...κι αν δεν είσαι κι εσύ..λογικό να φύγεις....είμαι περίεργο τρένο...μα να ξέρεις....με τα περίεργα τρένα, θα κάνεις τις πιο ωραίες διαδρομές....όσο κουραστικό κι αν είναι το ταξίδι σου....

Η ζωή έχει νόημα ακόμα κι όταν δεν το βλέπεις....ψάξτο

Η ζωή μοιάζει σαν μία μικρή νύμφη, που από μία άσχημη "κάμπια" θα εξελιχθεί σε μια όμορφη πεταλούδα με το πέρασμα του χρόνου...Έτσι, ακόμα κι όταν η ζωή φαντάζει ανούσια και μάταιη, κρύβει κάτι όμορφο....όταν κάτι σου έδινε δύναμη και μια μέρα απλά χάθηκε....μην παραδοθείς....είναι τα δύσκολα που θέλουν να σε "τουμπάρουν", να σε αφήσουν κάτω από τη σκόνη τους και να σε κρατήσουν εκεί.....
Μην εγκαταλείπεις....υπάρχει νόημα και στα δύσκολα που ζεις τώρα....απλά δεν το έχεις βρει...γιατί άφησες τη "μαυρίλα" σου να σε κυριαρχήσει.....
Αφέθηκες στη ματαιοδοξία...και την απώλεια....
Σκέψου όμως κάτι....είσαι εσύ κι ο εαυτός σου...είστε οι δύο μαχητές που πρέπει να πολεμήσετε και να βγείτε νικητές...μην δεχτείς κανέναν να σε βοηθήσει,γιατί αν ζητήσεις τώρα βοήθεια..ποτέ δεν θα μπορείς να αγωνιστείς μόνος σου...
Αγωνίσου, λαβώσου και λάβωσε...όλα μέσα στη μάχη είναι...μα κοίτα να βγεις νικητής....
Και μέσα από τη μάχη να δεις όσα έχεις και όχι όσα σου λείπουν...ό.τι λείπει, πρέπει να αποδεχτείς την απώλειά του...μην θρηνήσεις γι'αυτήν....αν πάλεψες να το διεκδικήσεις και δεν τα κατάφερες...σημαίνει πως πρέπει να ζήσεις χωρίς αυτό....μην κοιτάς τις πληγές, μην ξύνεις...μα μάθε από αυτές..η ζωή είναι ωραία..θα σου προσφέρει το σπουδαίοτερο νόημα, όταν μάθεις να την βλέπεις από τη σωστή οπτική...όταν αφήσεις την καρδιά σου να ζει τον πόνο και τη χαρά...τον έρωτα και την απώλεια...χωρίς να την χαλιναγωγείς με γκάζι και χειρόφρενο...
 Μέσα σε όλα αυτά όμως, μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να μείνει στην κάψουλα του παρελθόντος....ζήσε τη ζωή με τα όλα της...μα με ένα βήμα κάθε φορά προς το μέλλον σου..σου το χρωστάς..ξέρει η ζωή τι κάνει....δείξε της εμπιστοσύνη...μην κυνηγάς κάτι που δεν θέλει να στο προσφέρει...θα έχει τους λόγους της...θυμήσου...η ζωή προχωρά....για να προχωράς κι εσύ μαζί της...τι λες; Ώρα για ένα βήμα μπροστά; 

Κι όταν χτίζω με τόσο δάκρυ τα τείχη μου για να αντιμετωπίσω την απώλειά σου...γιατί εμφανίζεσαι με μιας και μου τα γκρεμίζεις;

Γιατί το κάνεις αυτό; Τα έχτισα με τόσο κόπο...με τόσο δάκρυ και πόνο στην καρδιά...προετοιμάστηκα...οχυρώθηκα...πάλεψα να σε βγάλω από μέσα μου...να αποδεχτώ την απουσία σου από τη ζωή μου...κι όταν με κόπο το καταφέρω, γιατί εμφανίζεσαι ξαφνικά και τα γκρεμίζεις όλα;
Γιατί με κάνεις ξανά να πιστέψω πως γύρισες; Πως δεν χρειάζεται πάλι να φυλάξω την καρδιά μου από σένα...πως δεν θα εξαφανιστείς και θα ' σαι όπως παλιά.......
Μα πόσο λάθος έκανα;
Τελικά πάλι χάθηκες....απλά ήρθες για να νιώσεις την ικανοποίηση ότι η καρδιά μου σου ανήκει...και τώρα που σιγουρεύτηκες έφυγες ξανά..........μέχρι να χτίσω νέα τείχη και να έρθεις να τα δώσεις μια κλωτσιά.....
Μέχρι να βρεις άλλη καρδιά να πολιορκήσεις.........

Κι είσαι μαζί μου για λίγα λεπτά..όσο διαρκούν και τα όνειρά μου....

Σ' έχω παρέα στα όνειρά μου....εκεί είμαστε ακόμα μαζί..για λίγα λεπτά...μέχρι να ξυπνήσω...
Εκεί είσαι γλυκός, τρυφερός και μου υπενθυμίζεις πόσο μ'αγαπάς και πόσο με θέλεις δικιά σου....
Εγώ δεν ξεκολλάω από δίπλα σου...υποτίθεται πως έρχεσαι για λίγες ώρες να με δεις και μετά να φύγεις...και τότε παλεύω να απολαύσω κάθε λεπτό μαζί σου...
Δεν είναι η σάρκα σου που με ελκύει....επιζητώ ποιοτικό χρόνο μαζί σου...ξέρεις ...να συζητήσουμε...να σε φροντίσω...να σε πάρω αγκαλιά και να σε περιποιηθώ...να αγκαλιαστούμε,να ενωθούνε τα σπασμένα κομμάτια της καρδιάς μας και να κερδίσουμε τις χαμένες μας στιγμές πάλι πίσω...
Να ξεχάσουμε το δύσκολο χθες και το δύσκολο αύριο που μας περιμένει..
Να ζήσουμε το όνειρο του "τώρα" μαζί...
Μα ξέρεις...έρχονται και όνειρα που σε εκείνα σε έχει κάποια άλλη..
Είσαι σε άλλη αγκαλιά....δίνεσαι αλλού κι εγώ εκεί...θεατής....κι εσύ ο σκληρός πρωταγωνιστής που με κοιτάει παγωμένα και μου λέει....και τι περίμενες;
Πώς θα ' μαι ξανά δικός σου;
Κι εκείνες τις ώρες ξυπνάω....και νιώθω τον πόνο της απώλειας....
Μα άλλωστε, σκέφτομαι, σε καμιά περίπτωση δεν σε έχω...είτε με το ένα όνειρο..είτε με το άλλο...η πραγματικότητα, όταν ξυπνάω...είναι η ίδια...δεν είναι μαζί σου...δεν είναι δίπλα σου...

Κι αν οι τρυφερές κουβέντες και τα " μου" την επόμενη μέρα θα σου έχουν τελειώσει....

Κι αν οι τρυφερές κουβέντες και τα "μου" την επόμενη μέρα θα σου έχουν τελειώσει....απλά μην μου τα πεις...μην ζεστάνεις με τον ήχο σου τα αυτιά μου ή τα μάτια μου....μην το κάνεις....γιατί αν την επομένη μου τα στερήσεις..θα πονέσει...θα με βασανίσει η απουσία τους.....θα τις επιζητώ....δεν θέλω να παρακαλάω για να τις λάβω...θέλω να τις νιώθεις για να μου τις λες....μα όταν κάτι το νιώθεις...το νιώθεις κάθε μέρα....δεν σου φεύγει την επομένη....
Κατάλαβες; Αυτό θέλω να σου πω....
Αν δεν το νιώθεις μην τις λες....μα αν το νιώθεις πες τες μου...μα κάθε μέρα...να ζεσταίνεις την καρδούλα μου.....να σε νιώθω δίπλα μου...και να στις λέω κι εγώ...έχω τόσες να σου πω....

Me before you

Είχα ακούσει πολλές γυναίκες να μιλούν γι' αυτή την ταινία που τις έκανε να κάθονται καθηλωμένες στον καναπέ παρέα με ένα πακέτο χαρτομάντηλα....ή παρέα με το αγόρι τους και το μπλουζάκι του για χαρτομάντηλο.
Έτσι αποφάσισα να αποκτήσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη βλέποντάς την.....και ρισκάροντας να μην αγοράσω χαρτομάντηλα.....
Ναι.....είχατε δίκιο όλες...ήταν μια υπέροχη ταινία και μπορούσε να πλησιάσει σε ρομαντισμό το πολυαγαπημένο ημερολόγιο....
Ίσως κι εμένα βλέποντάς την να κύλησαν λιιίγα δάκρυα παραπάνω.....ένας πανέμορφος άντρας...πλουσιόπαιδο...το οποίο δεν ξέρουμε αν τελικά ήταν τόσο κακομαθημένο ή άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα....αλλά τον βλέπουμε να τον αφήνει η πρώην του για τον κολλητό του, να κλαίει για μια γυναίκα και μαθαίνουμε πως είναι από τους "λίγους, τους καλούς"....μέχρι που κάποια στιγμή βρίσκεται τετραπληγικός σε ένα καροτσάκι...μπορώντας μόνο να μιλήσει και να εκφράσει συναισθήματα με το πρόσωπό του......
Μια κοπέλα...βρίσκεται εκεί...δίπλα του γιατί έχει ανάγκη τα λεφτά...προσέχει έναν δύστροπο άνθρωπο που δεν έχει πλέον καμία όρεξη για ζωή...που σε 6 μήνες έχει υπογράψει συμβόλαιο με το θάνατο, θέλοντας να την τελειώσει...γιατί κουράστηκε να μην αγαπιέται...να τον λυπούνται και να μην μπορεί να κάνει όσα έκανε παλιά....
Έτσι ....έρχεται αυτή η νεαρή, τρελή, χαμογελαστή, γεμάτη όρεξη, για ζωή, κοπέλα...χωρίς όνειρα να κυνηγήσει...γιατί πιστεύει πως δεν μπορεί...και βάζει σκοπό της ζωής της να ανατρέψει τα σχέδιά του και να τον κάνει να αγαπήσει κι αυτός τη ζωή...να αδράξει κάθε της στιγμή..
Το καταφέρνει...μέσα σε αυτό το στοίχημα με τον εαυτό της και οι δύο γίνονται καλύτεροι άνθρωποι....χαμογελούν και αφήνονται...δίνει ο ένας δύναμη στον άλλον....κι έτσι ερωτεύονται....αντιλαμβάνονται μέσα από τις δυσκολίες ποιο είναι το πραγματικό νόημα του να αγαπάς κάποιον ως άνθρωπο και ως σύντροφο.
Ξέρω....οι περισσότεροι θα μπορέσατε να συμπονέσετε τον νεαρό και ίσως να δακρύσατε σκεπτόμενοι για λίγο τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει...μα θα σκεφτήκατε πως ακόμα κι αν η τρελή νεαρή τον ερωτεύτηκε, κομμάτι δύσκολο θα είπατε, ο έρωτας με τον καιρό θα της περνούσε....γιατί ήταν αναμεμειγμένη η αγάπη με τη λύπηση...και δεν θα μπορούσε να το αντέξει για καιρό......διότι, όπως θα σκεφτήκατε κι εσείς,δεν θα υπήρχε σαρκική επαφή..το βασικότερο που μπορεί να δώσει διάρκεια σε μία σχέση ....άρα κάποια στιγμή θα τελείωνε..θα ποθούσε κάποιον άλλον που θα μπορούσε να της προσφέρει όλα τα extras που δεν της έδινε αυτός ....βόλτες χέρι,χέρι, σεξ, ταξίδια χωρίς εμπόδια, αγκαλιές...
Ναι...αυτό θα έλεγε μία λογική που δεν έχει συλλάβει το πραγματικό νόημα της αγάπης και του έρωτα .....μα φίλε μου...αυτά που της έδινε κάθε μέρα αυτός...δεν θα της τα δώσει κανείς άλλος και ξέρεις ποιο ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό; Μα φυσικά ότι ο ένας δίπλα στον άλλον ένιωθαν ξεχωριστοί...ότι μαζί τραβούσαν τη ζωή από τα μαλλιά και δεν την φοβοντουσαν..δημιουργούσαν όνειρα και τα υλοποιούσαν μέσα από τις δυσκολίες....είχαν σκοπό ο ένας την ευτυχία του άλλου...και όχι ο καθένας την ευτυχία του εαυτού του....ο ένας γινόταν καλύτερος δίπλα στον άλλον,εξελίσσονταν...τροποποιούσαν τα ελαττώματά τους...αυτά μπορεί να στα προσφέρει μια σαρκική επαφή;
Δεν το νομίζω...όσα ροκφόρ κι αν έχει κάθε επόμενη σχέση .....μια καρδιά αν δεθεί....δένει και το μυαλό...κι ας λένε τελικά πως όλα ξεκινούν από το μυαλό...αν δεν καταλήξουν στην καρδιά όλα είναι ελεγχόμενα....το να νιώθετε ξεχωριστοί και οι δύο  .....δεν συμβαίνει με όλους...οπότε ναι...μπορεί τελικά να μην τον παρατούσε ποτέ.....η ευδαιμονία στη ζωή, παρέα με κάποιον, είναι σπάνιο αγαθό..ατομικά είναι εύκολο να κατακτηθεί..ΜΑΖΙ όμως; Σπάνιο....όταν κι εσύ γευτείς ένα κομμάτι της...θα καταλάβεις τι εννοώ ......κι εγώ όταν το γεύτηκα κατάλαβα....και θυμήσου πως ποτέ δεν είναι αργά....άσε τους συμβιβασμούς και αναζήτησε αυτόν που θα σε κάνει να γκρεμίσεις κάθε σου πιστεύω....κι αν είσαι τυχερός....θα συντροφεύει ο ένας τον άλλον για μια ζωή...αλλά να ξέρεις..για να ζήσεις κάτι τέτοιο απαιτεί και μεγαλείο ψυχής....φιλτραρισμένο από εγωισμούς, ανασφάλειες και πάθη.....αν δεν το έχεις, άστο καλύτερα για τις ταινίες!

Προσοχή!μην πλησιάζεις......πονάει

Μην πλησιάζεις....όχι!μην επιμένεις....σε κοιτώ περίεργα, δεν το βλέπεις;
Βλέπω τον κίνδυνο να πλησιάζει...ΦΥΓΕ...σε παρακαλώ......αν πλησιάσεις θα παλέψω να σε διώξω...θα κάνω τα πάντα για να μισήσεις αυτό που βλέπεις ..για να χαλαστείς και να φύγεις...να πιστέψεις ότι είμαι σαν όλες τις άλλες.....μία που της αρέσει να σκορπίζει τον εαυτό της....
Κι ας μην είναι αλήθεια...σε παρακαλώ...μην σε πιάσει ο εγωισμός και αποφασίσεις να ρισκάρεις..έκανα κόπο να χτίσω αυτά τα τείχη...μην προσπαθήσεις να τα ρίξεις...γιατί αν αντέξεις τη μάχη και το κάνεις.....το μέσα μου δεν θα το αντέξεις...θα μαζευτούν με τα προηγούμενα κι αργά ή γρήγορα θα φύγεις ..εσύ θα νομίζεις πως έχάσες το χρόνο σου κι εγώ θα πληγωθώ ..γιατί θα πιστεύω πως τελικά όντως κάποιος διαφορετικός ήρθε για να με σώσει να ανεχτεί τα στραβά μου,όσα υπάρχουν μέσα από τα τείχη και περιλαμανουν την παράλογη λογική μου...την κτητικότητα μου...τις ανασφάλειες που εκδηλώνω, όταν πιστέψω κι αφεθώ...την παράξενη, άνευ λόγου αντίδραση...γιατί θα συνεχίζω να παλεύω μέχρι να πέσει και το τελευταίο τείχος......μα αν τελικά ρίξεις και το τελευταίο και δεν αντέξεις τα μέσα μου ...τότε θα με πληγώσεις αφόρητα....
Γι'αυτό ή φύγε  ....ή έλα για να μείνεις...αν μείνεις θα περάσεις πολλά...αλλά θα δεις πως αυτό το περίεργο πλάσμα...μέσα σε όλα του τα ελαττώματα έχει να προσφέρει πολλά στον άνθρωπο που τελικά άντεξε μετά την επιδρομή του στα ριγμένα τείχη....αφού γνώρισε και πολιόρκησε το μυαλό και την ψυχή μου και κέρδισε τη μάχη .....αν είναι όμως να αφήσεις την πανοπλία και το άλογό σου στα μισά...σε παρακαλώ....μην επιχειρήσεις καν να μπεις.......πονάει..... 

Κάπου στα μισά

Λάθη...κάναμε κι οι δυο..το ξέρουμε..γι αυτό καταλήξαμε απλά δυο γνωστοί με λίγο κοινό παρελθόν......ήμασταν και οι δυο ξεχωριστοί.....διαφέραμε όμως σε κάτι.....ήμουν ανώριμη στις σχέσεις...δεν ήξερα τα πρέπει στον έρωτα...τις σωστές συμπεριφορές...τις αρετες που πρέπει να έχεις....υπομονή, ηρεμία και διαλλακτικότητα....ήξερα μονάχα πως η αγάπη ΜΑΛΛΟΝ πονά κι ήθελα να την διώξω...ήξερες πως ΙΣΩΣ κάποιος άνθρωπος είναι διαφορετικός και ήρθες κοντά μου....μου ανέτρεψες το μάλλον...μου μάθαινες να χτίζω αρετές....να προσπαθώ για κάποιον κ για μένα...γιατί αυτός ο κάποιος ήταν σημαντικός και για μένα.....και μέσα στο χάος...στα δύσκολα...δεν σε άφησα..σου έδωσα το χέρι μου...το ξέρεις...ηρέμησα πολλές φορές την ψυχή σου, όπως κι εσύ τη δική μου..αλλά λίγο αργότερα, όταν ο χρόνος λιγόστευε που άκουγα τον ήχο της φωνής σου κι έβλεπα τα μουτράκια σου, έδειξα λάθος την αγάπη μου...αντέδρασα, ζήλεψα...ένιωσα πως σε χάνω, ενώ σε έχανα κάθε μέρα με τον τρόπο που αντιδρούσα...δεν χαμογελούσες και νόμιζα πως είχες κάτι μαζί μου και όχι πως έφταιγαν οι άλλοι... όταν μου έλεγες να ηρεμήσω δεν ηρεμούσα...σου έλεγα πως σ'αγαπάω...μα με απέρριπτες...σου έλεγα πως μπορώ να σου σταθώ στα δύσκολα...μα δεν με πίστευες.....έφευγες......κάποια στιγμή σου ζήτησα να με πιστέψεις...γιατί ήρθαν τα πολύ δύσκολα και σε είχα ανάγκη στο πλευρό μου...σαν σύντροφο....να μου λες μια τρυφερή κουβέντα να ηρεμείς τις σκεψεις μου...μα ήταν πλέον αργά....έφυγε ο σύντροφος μου....έμεινε ο άνθρωπος που ήθελε να μαθαίνει νέα μου και να μου λέει πως "όλα περνάνε".....μέσα σε δυο σειρές μηνυμάτων και όχι πλέον σε δύο ώρες τηλεφωνήματος.....τώρα θα σκέφτεσαι...μα εσύ με οδήγησες να σε αφήσω...θα σου πω...μα εσύ με έκανες να σε αγαπήσω..κι όταν αγαπάς κάνεις λάθη...φωνάζεις,αντιδράς...αλλά μετά μαθαίνεις...και όταν έμαθα πλέον το σωστό δρόμο...έφυγες...δεν με πίστεψες...και κάπως έτσι κάτι ωραίο που είχαμε να ζήσουμε και να χτίσουμε στο μέλλον μαζί....τελειώσε λίγο πριν τη μέση...

Πούλα μου λίγο ψέμα, να ξεχάσω την αλήθεια που ζω..

Αλήθεια...λένε πως μπορεί να πονάει....και να πονάει πολύ...μπορεί μέχρι και να σε σκοτώσει....και ναι...με σκότωσε....με γονάτισε....τώρα δεν θέλω να παλεύω άλλο με την πραγματικότητα..θέλω ένα διάλειμμα...μια ψευδαίσθηση για λίγο να ξεχάσω....να ξεχάσω τον πόνο ...πούλα μου λίγο ψέμα..λίγη ψεύτικη αγάπη και πες μου καμιά τρυφερή κουβέντα...να με γλυκάνεις με τον ήχο της...δεν με νοιάζει αν τα εννοείς. Δεν θα σε ρωτήσω ποτέ...με νοιάζει απλά να μου προσφέρεις αυτά που θέλω..  η επιθυμία μου δεν εμπεριέχει σαρκική επαφή...δεν θέλω να μ' αγγίζεις...θέλω μόνο να έχεις διαρκώς ανοιχτή την αγκαλιά σου για μένα, όταν το θέλω εγώ, και διαθέσιμο χρόνο να ακούς τη μέρα μου...τις δυσκολίες και τα παράπονά μου ...να μου λες ένα "έχεις δίκιο" και ένα 'όλα θα πάνε καλά' κι ας μην το πιστεύεις  ..δεν θέλω τίποτα παραπάνω από σένα πέρα από λίγο ψέμα και λίγο χρόνο να με ακούσεις...έτσι...για να ξεχάσω για λίγο την αλήθεια που με πόνεσε....

Όταν έρως εστί μονόδρομος

Πολλές φορές άκουσα για μονόδρομους έρωτες...αγάπες με ημερομηνία λήξης και για εμμονές...ποτέ δεν άκουσα για το ένα, εκ των δύο υποκειμένων του έρωτα..πώς το βιώνει όλο αυτό...ο ερωτευμένος που βαδίζει σε μονόδρομο....ξέρεις πως φαντάζει ένας ερωτευμένος που αγαπά μα δεν αγαπιέται; Θα σου πω εγώ...χρησιμοποιώντας μια αλλόκοτη παρομοίωση...Έχεις δει σκυλάκι που λατρεύει το αφεντικό του; Που το αφεντικό του μπορεί να το μαλώσει...να το χτυπήσει πάνω στα νεύρα του....να το αφήσει μόνο του για ώρες και να φύγει....κι εκείνο να χαμηλώσει την ουρά και να κουρνιάσει στην γωνίτσα του...μα όταν του δώσει το αφεντικό και την παραμικρή σημασία τρέχει σαν τρελό στην αγκαλιά του...επιζητά την ζεστασιά της αγάπης του..το χάδι του.. Έτσι είναι λοιπόν κι ο μονόπλευρα ερωτευμένος...με όσα λόγια και πράξεις κι αν τον πληγώνεις..με το πρώτο σου χαμόγελο και την πρώτη γλυκιά σου κουβέντα, θα ξεχάσει κάθε άσχημη συμπεριφορά...θα είναι σε σένα αφοσοιωμένος να σου προσφέρει τα πάντα...να σου δώσει κάθε γλυκό του κομμάτι, μέχρι να τον απορρίψεις ξανά...μέχρι που η καρδιά του να γίνει κομμάτια...να πάψει να ελπίζει πως μετά από κάθε απόρριψη, θα έρθει ξανά η αποδοχή...μέχρι να πάει να κουρνιάσει στη γωνίτσα του μόνος του...περιμένοντας να περάσει ο πόλεμος και να έρθει κάποιος να του απλώσει το χέρι και να του πει...."Σήκω....οι μάχες δεν είναι γι'αυτούς που γονατίζουν"

Μπορεί να μοιάζω σαν όλες τις άλλες μα διαφέρω σε κάτι βασικό..

Πάντα μου έλεγαν πως είμαι ξεχωριστή..πώς έχω μια ιδιαίτερη προσωπικότητα...κι ας το έχανα στην εμφάνιση.. πάντα όμως, ενώ μου το έλεγαν δεν με έκαναν να το πιστέψω, γιατί τα λόγια τους με τις πράξεις τους δεν συνέκκλιναν...έτσι άρχισα να μοιάζω σαν όλες τις άλλες...αυτή ήταν η άμυνά μου για να μην πληγώνομαι...μέχρι να δω ότι αυτή τη φορά κάποιος το πιστεύει και μου δείχνει ότι είμαι ιδιαίτερη και ξεχωριστή...

Τότε θα του το αποδείκνυα κι εγώ με τη σειρά μου πόσο ιδιαίτερη είμαι για εκείνον και πόσο ξεχωριστή με έκανε να νιώθω..Απλά χρειαζόμουν κάποιον να μου δείξει το δρόμο...

Μπορεί να το έπαιζα σαν όλες τις άλλες...μα ξέρεις σε τι βασικό διαφέραμε; Όταν εκείνες προσπαθούσαν απλά να πάρουν κάτι από σένα..να κερδίσουν...εγώ κοιτούσα να σου δώσω..μπορεί λόγω της παράξενης λογικής μου και του τρόπου μου να μην το καταλάβαινες..μα η ύπαρξή μου αποκτούσε νόημα κάθε φορά που σου πρόσφερα κάτι...κάτι που πίστευες ότι μπορεί να μην το λάβεις ποτέ ...γιατί σε έκαναν να το πιστεύεις...γιατί πιστεύεις πως οι γυναίκες όλες δρούμε με στρατηγική..κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε αυτό το θέλουμε..κι όταν το πάρουμε απλά κάνουμε τα ίδια με πριν...και σε ρωτάω..πιστεύεις  ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν; Ή καλύτερα...πιστεύεις πως μια γυναίκα δεν μπορεί να αλλάξει για πάρτυ σου; Όχι επειδή της το επέβαλες...μα επειδή σε γουστάρει δίπλα της...επειδή θέλει να είναι η αιτία του χαμόγελού σου, της καύλας σου, αλλά και της ηρεμίας σου...μπορεί να μοιάζω σαν όλες τις άλλες..μα σε σένα πάντα θα φέρομαι ξεχωριστά....κι ας μην το πιστεύεις

Με έναν άνθρωπο μόνο θα κουμπώσεις...με τους υπόλοιπους "σχεδόν" θα ταιριάζεις..

Το σχεδόν και το απόλυτο έχουν το τίμημά τους....με το σχεδόν ζεις μια ήρεμη ζωή...ούτε στο κόκκινο, μα ούτε και στο αδιάφορο....με το απόλυτο τα ζεις στο κόκκινο συνήθως..γιατί εκεί είναι η χημεία που κάνει τη "ζημιά" και ξέρουμε πως η χημεία βασίζεται στη θεωρία της δράσης και αντίδρασης..εκεί αν γίνουν λάθη, το μείγμα που παράγεται θα είναι λάθος ..έπονται συνεχόμενες δοκιμές και λάθη για να βρεις τη "σωστή αναλογία"...έτσι και στις σχέσεις...όταν δίνεις και δίνεσαι πραγματικά, θα κάνεις λάθη, θα επέλθουν τριβές..θα κουραστείς...αυτό είναι το αλατοπίπερο μιας σχέσης άλλωστε, γιατί μετά θα νιώσεις μια γλυκιά απόλαυση, καθώς πλέον θα ξέρετε ποια είναι η σωστή αναλογία...η σωστή δράση και αντίδραση που πρέπει να " παραχθεί" για να πετύχει η "συνταγή" σας...
Αν πάλι επιλέξεις τη δημιουργία " χημικής ένωσης" ελληνιστή "σχέσης", χωρίς όλες αυτές τις δοκιμές και τους πειραματισμούς..σου εγγυώμαι πως θα βρεις πολλά " χημικά στοιχεία" που σχεδόν θα ταιριάζουν στη συνταγή σου..θα έχουν ουδέτερο ph, θα είναι βάσεις και όχι οξέα, ασφαλή προς τη χρήση τους με απλές οδηγίες...που θα έχεις ήσυχο το κεφαλάκι σου...
Η αρχή θα είναι υπέροχη, αφού θα απουσιάζει το αντιδραστικό στοιχείο, μα η συνέχεια θα είναι εξίσου προβλέψιμη...και όχι όπως ακριβώς θα ήθελες να τη ζήσεις..
Σκέψου τι μας αξίζει σε μια ζωή που πάντα παλεύουμε; Να παλέψουμε λίγο ακόμα για να κατακτήσουμε το απόλυτο που θα μας ανταμοίβει διαρκώς στη συνέχεια..ή αυτό που θα έρθει αβίαστα, με ηρεμία και ευκολία και θα σου προσφέρει κάτι που "σχεδόν" θα ήθελες;

Κάντα να αξίζουν...

Τα δάκρυα που έχυσα για σένα μετά τους καβγάδες μας, κάντα να αξίζουν...
Τους καιρούς που απέρριπτα τον εαυτό μου, γιατί δεν πίστευα σ' αυτόν, κάντους να αξίζουν...
Τα λεπτά που σε θεωρούσα το μοναδικό μου στήριγμα, κάντα να αξίζουν
Τις ώρες που έμεινα ξάγρυπνη περιμένοντας μια καληνύχτα σου, κάντες να αξίζουν..
Τον πόθο, που ένιωθα για σένα, όταν με έκανες δικιά σου, κάντον να αξίζει...
Τις φορές που προσπάθησα να σε κάνω να με μισήσεις, γιατί φοβόμουν να δεθώ, κάντες να αξίζουν...
Τα χαμόγελα που έχανα τα πρωινά μου για την καλημέρα σου που απουσίαζε, κάντα να αξίζουν ..
Τις στιγμές που ανησυχούσα για 'σένα περισσότερο από μένα, κάντες να αξίζουν..
Τα όνειρα που κάνω ακόμα για το μέλλον μας, κάντα να αξίζουν..
Τα χιλιόμετρα που έκανα για να σε δω, όταν έλειπες, κάντα να αξίζουν. .
Τα "Σ' αγαπώ" που σου έλεγα λιώνοντας στο άγγιγμά και τον ήχο της φωνής σου, κάντα να αξίζουν...
Τις φορές που μάλωσα, για να σε υπερπιστώ, κάντες να αξίζουν...
Τα " όχι, είμαι αλλού", γιατί ήμουν δοσμένη σε σένα, κάντα να αξίζουν..
Τις σκέψεις μου, που τις βασανίζεις κάθε λεπτό, κάντες να αξίζουν..
Τις αποτυχημένες προσπάθειεις να σε κάνω να χαμογελάσεις, κάντες να αξίζουν...
Τα όσα δεν έκανα για μένα, γιατί είχα προτεραιότητα εσένα, κάντα να αξίζουν...
Τις ώρες που περίμενα πάνω από το τηλέφωνο για να σε ακούσω, έστω και λίγο, κάντες να αξίζουν..
Αυτό που έχουμε, κάντο να αξίζει...
Εμένα που σ' αγάπησα, κάνε με να αξίζω....

Θα σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία...αλλά θα ματώσεις....κι αν αντέχεις μείνε!

Πόσες δεύτερες ευκαιρίες κατέληξαν ένα καλό σχέδιο εκούσιας εκδίκησης;
Ξέρεις... το σενάριο που ο άλλος παραδέχεται το λάθος του..αναγνωρίζει ότι έχει πληγώσει και έχει πληγωθεί...και θα κάνει τα πάντα για να επανορθώσει..; Αυτό το σενάριο εννοώ...
Ο άλλος πληγωμένος...τον δέχεται πίσω, γιατί το λάθος δεν ήταν ανεπανόρθωτο, αλλά κρατάει πισινές για να ξαναεμπιστευτεί, και περιμένει να πιστέψει ότι άλλαξες....μα στο πίσω μέρος του μυαλού του έχει..."ΧΑ! και τώρα θα νιώσεις όπως ένιωσα....θα καλουπωθείς στα θέλω μου...δεν έχει τι θέλεις εσύ...μα τι θέλω εγώ....και στο "εμείς" θα φτάσουμε αν αντέξεις τις δοκιμασίες", αν δεν αντέξεις πρόβλημά σου..
Δεν με νοιάζει αν θα πονάς κι αν θα ματώνεις...αν θέλεις χρόνο και προσοχή.....όταν σου τα έδινα να τα δεχόσουν και να τα εκτιμούσες..τώρα δεν έχεις πλέον τίποτα..θα στα δώσω εγώ όποτε θέλω.....άλλωστε εσύ φταις..εσύ οφείλεις να τα υπομείνεις....
Και κάπου εκεί χάνεται η λέξη "μαζί", "ό,τι θέλουν και οι δύο", "προσπαθούμε και οι δύο"...Λυπάμαι φίλε μου αλλά τώρα προσπαθεί μόνο ένας....αυτός που προσπαθεί να αποδείξει ότι άλλαξε...και ενώ προσπαθεί, ματώνει διπλά..γιατί επιδέχεται αμφισβήτηση διαρκώς...το βλέπει στα μάτια του άλλου.. ο ψυχολογικός πόλεμος τον γονατίζει....γιατί είναι η στιγμή που βάζει τον άλλον πάνω από όλα και χάνει τον εαυτό του..δέχεται νεύρα...προσβολές...αδιαφορία....απουσία θέλησης..χρόνου....μα SORRY εσύ αποφάσισες να επανορθώσεις....Τι; Εμ θες ευκαιρία, εμ δεν θα ματώσεις; Όοοοχι.....δεν πάει έτσι.....
Σε ένα σύμπαν χωρίς εγωισμό, όπου θα καταλάβαιναν πως νιώθεις και πως είσαι πραγματικά μετανιωμένος, χωρίς να χρειάζεται να περάσεις τους 12 άθλους του Ηρακλή..ναι...θα έρχονταν όλα πιο ομαλά και θα το μέλλον ίσως να ήταν ακόμα πιο υπέροχο και για τους δύο..γιατί πλέον θα απέφευγες τα λάθη που σε έκαναν να πληγώσεις ανεπανόρθωτα τον άνθρωπό σου....
Αλλά σ' αυτή τη ζωή....η δεύτερη ευκαιρία σημαίνει ψυχολογικό τσαλαπάτημα...δεν ξέρω πόσοι κατάφεραν να αντέξουν μια τέτοια ευκαιρία....μα σίγουρα υπέστησαν σοβαρά ψυχικά τραύματα....και δεν εγγυώμαι ότι είχε διάρκεια και happy end....

Μην επιτρέψεις κάτι "σπάνιο" να γίνει κάτι συνηθισμένο...σαν όλα τα άλλα

Το ξέρεις καλά...αυτό που νιώσαμε ήταν σπάνιο...το ένιωθες και το ένιωθα...μέσα σε λίγους μήνες συναισθήματα πρωτόγνωρα και ξαφνικά....αυτά που δεν πιστεύαμε πως υπήρχαν ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μας και πιστέψαμε στην ύπαρξή τους...Σίγουρα θα δοκιμαστούμε πολλές φορές και ίσως χειρότερα από τους άλλους....θα φτάσουμε στο σημείο να μην θέλουμε άλλο...να πούμε φτάνει...μα πάντα ένας από τους δύο θα προσπαθεί  να αποδείξει στον άλλον το αντίθετο...."δεν γίνεται κάτι σπάνιο να γίνει κάτι συνηθισμένο" ....ξέρουμε και οι δύο πως αν το επιτρέψουμε και περάσουμε σε άλλα χέρια...θα μας λείψει...δεν θα το νιώσουμε ξανά...σίγουρα, ίσως, λάβουμε μια πρόσκαιρη χαρά, μια ανακούφιση που θα μας λέει...μάλλον δεν ήταν γραφτό..μα πίστεψέ με αυτό το " ξεχωριστό" δεν το πουλάνε έξω κάθε μέρα....αν κάναμε τόσα χρόνια να το βρούμε..πιστεύεις θα πως θα 'μαστε τόσο τυχεροί να ξαναβρούμε τέτοια χημεία; Η ζωή μας έδειξε ένα κοινό δρόμο..δείξ'της εμπιστοσύνη....μην αναλώνεσαι σ' αυτά που συνέβαλαν για λίγο να κρυφτεί αυτή η μοναδικότητα τής κοινής μας ύπαρξης...αλλά σκέψου αυτά που μας φώναζαν πόσο υπέροχα ήταν..πόσο υπέροχα μπορούν να γίνουν..είναι υπέροχο να σε γαληνεύουν δυο χέρια και μια φωνή ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές..να νιώθεις διαρκώς μια παρουσία στο πλάι σου, ακόμα κι αν δεν είναι άμεσα ορατή....οι δυσκολίες πάντα θα είναι πολλές κι αμέτρητες...καθημερινά....θα σε κάνουν να χάνεις την ουσία.. να εγκαταλείπεις την επιθυμία να προσπαθήσεις...να νιώθεις ψυχολογική κούραση....μα ξέρεις κάτι; ξύπνα ένα πρωί και πες.......ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΩ...το χρωστάω σε μένα...σε εμάς.....για μια μέρα δεν θα το απορρίψω και θα πιστέψω ξανά σε αυτό...δεν θα επιτρέψω να γίνει ίδιο σαν όλα τα άλλα......
Κι αν έρθει τώρα κάποιος και μου πει πως όλα φαντάζουν ξεχωριστά τον πρώτο καιρό...θα του απαντήσω...''Φίλε, δεν έχεις δίκιο...αυτό που έζησα, δεν το έχεις ζήσει ακόμα''....

Όταν βρεθεί αυτός που θα σου βγάλει τον καλύτερο σου εαυτο... Και μετά φύγει

Έφυγε... Έφυγε γιατί γνώρισε το εγώ σου με τα ελαττώματα του.... Ήθελε να σου δείξει το δρόμο... Μα δεν άντεξε τη γνώση του τι ήσουν πριν...
Με κόπο και υπομονή σου έβγαλε τον καλύτερο σου εαυτό... Γκρέμισε κάθε σου κοσμοθεωρία.. Κάθε πεσιμιστικη σου άποψη και πίστευες πως δεν είναι ολα μάταια... Έχεις ΚΑΠΟΙΟΝ λόγο για να ζεις.. Να μοιράζεσαι και να απολαμβάνεις τον εαυτό σου που αναγεννήθηκε... Που δεν πιστεύεις ούτε εσύ πως υπήρχε... Ολα ήταν πλέον ουσιώδη........ Όλα μέχρι να φύγει....... Δεν το έκανε από εγωισμό... Ή από ανωριμότητα... Απλά δεν μπόρεσε να αντέξει την παλια σου εικόνα.. Να πιστεύει ότι υπάρχει μόνο η νέα και πως έχει γερά θεμελια για να χτίσει στο αύριο.... Θεώρησε πως πλεον ξέρεις... Έχεις τη γνώση για να πορευθείς στο μελλον... Να χτίσεις σε κάτι καινουργιο
..χωρίς όμως τη συγκεκριμένη παρουσία.... Μα ξέρεις κάτι ; Αυτό που έχτισες με τα χέρια σου... Δεν είναι εύκολο να το δώσεις αλλού. .. Το πιο πιθανό είναι να γκρεμιστεί... Και φτου πάλι από την αρχή 

Η φιλία μεταξύ αντίθετου φύλου θέλει ανοιχτό μυαλό

Συγνώμη κύρια μου... Ξεχάσετε την ταμπέλα σας "Ή γκόμενα ή τίποτα". Σε περίπτωση που είσαι καμιά ανοιχτομυαλη,κοινωνικη, με χιουμορ και το χειρότερο ΚΑΙ όμορφη, αλλά δεν ψάχνεσαι... Άστο... Από κει παν κι άλλες..... Φίλες δεν θέλουμε... Έχουμε θα σου πουν....
Το πάμε τώρα αντίστροφα ;
Συγνώμη κύριε... Ξεχασατε την ταμπέλα σας "Η γκόμενος ή τιποτα". Σε περίπτωση που είσαι... Μπλα μπλα.......... Εισαι μαλάκας σαν όλους τους άλλους θα πουν...... Τι να τους κάνουμε τους φίλους;
Και πάμε τώρα στην περίπτωση που ο κύριος και η κύρια ανοιχτομυαλοι συναντιούνται..... Και εγενοντο φιλοι... Τα ωφελη αναριθμητα... Μαθαίνει ο ένας τον τρόπο σκέψης του άλλου... Μαθαίνει πως πρέπει να φερεται στην "κυνηγετικη περιοδο", το savoir vivre του αντίθετου φύλου και το καλό, ποιοτικο χιουμορ.... Είναι τα άτομα που δεν θα σου πουν ποτέ πως όλοι οι άντρες ειναι μαλάκες και όλες οι γυναίκες πουτάνες... Ακόμα κι αν κάτι περάσει από το μυαλό τους... Το θάβουν βαθιά.... Δεν επιτρέπουν κάτι που χτιστηκε με τόσο κόπο να χαθεί.... Το κολληταρι σου θα ' ναι πάντα κολληταρι.. 

Οι έρωτες με προσωπικότητα παγωνουν

Τι πιστεύεις δηλαδή ; Πώς οι έρωτες με προσωπικότητα έχουν διάρκεια κι αντοχή στο χρόνο ; Μα εκεί τα ζεις όλα στα άκρα... Θυμό, χαρά, πόνο,συγκίνηση... Κι όταν κάτι σε χαλάει το βροντοφωνάζεις... Δεν το καταπίνεις...και τότε δεν σκέφτεσαι τι λες κ πως το λες... Ακόμα κ τι πραττεις.. Και επέρχεται η ρήξη... Μιλάμε για μια σχέση που την ζουν δυο άνθρωποι στο κόκκινο... Δυο άνθρωποι με προσωπικότητα και εγωισμό που προστατεύουν κατά καιρούς... Πιστεύεις πως θα ανεχτεί ένας από τους δύο να τον θίγει; Να τον προσβάλει ακριτα και συνεχόμενα ; Νομίζεις θα σκεφτεί ότι όλο αυτό είναι απλή αντίδραση της μεγάλης αγάπης και θα τα ξεχάσει ολα; Όχι φιλε μου.... Όταν θιχτει έντονα ένας εγωισμός... Το γυαλι ραγίζει.... Και ξανακολλάει μόνο όταν καταλάβουν τι μετραει πραγματικά... Ένα ειλικρινές συναίσθημα ή ένας εγωισμός; Και όπως μπορείς να μαντεψεις...τελικα αυτό το γυαλί κολλάει σπάνια! 

Κι όπως μου φέρθηκες...θα φερθώ στον επόμενο

Big truth....Σου φέρεται ο προηγούμενος άσχημα....φέρεσαι αναλόγως στον επόμενο...
Δεν ξέρω πως γίνεται...υποσυνείδητα θέλω να ελπίζω και όχι ηθελημένα...λες και πρέπει να εκδικηθούμε τον επόμενο για το πως νιώθουμε....Μα η εκδίκηση είναι να βρεις την ευτυχία..όχι να πάρεις το αίμα σου πίσω από κάποιον άλλον! Αυτό πρέπει να καταλάβεις!
Όπως συνηθίζω να λέω...ΜΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΠΟΜΕΝΟ...ΣΑΝ  ΚΑΘΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ....δεν είναι όλες οι γυναίκες πουτάνες...όλοι οι άντρες μαλάκες και όλοι οι άνθρωποι ψεύτες....σε κάθε κλειδαριά ταιριάζει  ένα κλειδί...όχι πολλά.. μόνο ένα μπορεί να την ξεκλειδώσει...Πετώντας όμως στην άκρη όλα τα κλειδιά με μια πρώτη φευγαλέα δοκιμή, πώς θα ξέρεις ποιο είναι αυτό που θα σε ξεκλειδώσει πραγματικά;
Το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις σε ένα κλειδί που ΣΧΕΔΟΝ ταιριάζει...ΣΧΕΔΟΝ την ανοίγει....
ξέρεις με πόσα ΣΧΕΔΟΝ ζούμε σε αυτή την ζωή; Τα περισσότερα ένα ΣΧΕΔΟΝ είναι....ένας Συμβιβασμός....που δεν μας ανάγκασε κανείς να οδηγηθούμε....εμείς κάναμε τα πάντα για να καταλήξουμε εκεί....
Γι' αυτό πριν καταλήξεις ξανά στο ΣΧΕΔΟΝ....δοκίμασε να αντιμετωπίζεις καθετί καινούργιο, σαν να το εξερευνείς για πρώτη φορά...σαν tabula rasa....έναν άγραφο πίνακα...που περιμένει να αποκτήσει τα πρώτα του σημάδια από κιμωλία σιγά σιγά....
Ήρθε η ώρα να βρεις κι εσύ το σωστό κλειδί......

Κι όταν φύγει κι ο τελευταίος θεατής μπορείς να είσαι ο εαυτός σου

Θέατρο:  Είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό. Πρόκειται για την παραγωγή ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΩΝ, πραγματικών ή φανταστικών συμβάντων με σκοπό την ΤΕΡΨΗ  των θεατών.. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό ΔΡΑΜΑ.
Πιστεύεις ότι κάθε μέρα δεν βλέπεις αντίστοιχες θεατρικές παραστάσεις; Πιστεύεις πω τις βλέπεις να παίζονται μόνο πάνω στη σκηνή; Εγώ σου λέω πως μπορεί να διαδραματίζονται κάθε μέρα μπροστά σου....μπορεί και εσύ να είσαι ένας μικρός πρωταγωνιστής και θεατής ταυτόχρονα.
Πόσες φορές απάντησες "καλά" στην ερώτηση " πώς είσαι" και πρόσφερες ένα απλό μειδίαμα; Πόσες φορές πούλησες τη γαμάτη φαινομενικά ζωή σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ στην πραγματικότητα τα παρασκήνια ήταν τελείως διαφορετικά;
 Κι όταν φύγει και ο τελευταίος θεατής μένεις εσύ και ο εαυτός σου....ο πραγματικός πόνος, η πραγματική χαρά...οι πραγματικές σκέψεις και τα συναισθήματά σου να σε ξετυλίγουν.....δεν έχεις να δώσεις άλλη παράσταση..παρά μόνο να διαδραματίσεις τον πραγματικό σου ρόλο... και τότε επέρχεται η κάθαρσις....όπως στο αρχαίο θέατρο η κάθαρσις του θεατή..τώρα  όμως εσύ είσαι θεατής της ζωής σου....της πραγματικής ζωής σου...
Τι λες; Αφήνουμε για μια στιγμή τη σκηνή και τις μάσκες....να είμαστε για λίγο εμείς.....όπως νιώθουμε....με κάθε έκφραση του προσώπου μας ζωντανή...χαράς ή λύπης...Μην φοβάσαι ...δεν θα σε δει κανείς....είσαι εσύ και ο καθρέφτης....αυτός δεν θα σου πει τίποτα...απλά θα κοιτάει... 

Όσο πιο ιδιαίτερος είσαι, τόσο πιο μόνος μένεις...

Κάποιος κάποτε με ρώτησε "Γίνεται να είμαι αόρατος; Να μην ασχολούνται μαζί μου;"
και τότε αποκρίθηκα " Ναι....αν επιλέξεις να γίνεις ένας άνθρωπος χωρίς μυαλό,προσωπικότητα, πείσμα, φιλοδοξίες και όνειρα....τότε ναι, είναι εφικτό, διαφορετικά  θα σε ακολουθεί η κατάρα των ιδιαίτερων ανθρώπων, πάντα θα φαίνεσαι...και πάντα θα ασχολούνται μαζί σου...όχι από θαυμασμό, μα στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι είσαι κατώτερος από εκείνους".
Οι άνθρωποι λειτουργούν σαν το ζωικό βασίλειο...αν κάποιος έχει τις πνευματικές και σωματικές αρετές να ηγηθεί της αγέλης του...τότε μάχονται μεταξύ τους και αποδέχονται το νικητή...
Στους ανθρώπους όμως το τελευταίο δεν συμβαίνει...όσες μάχες και να χάσουν, τον ηγέτη δεν θα τον αποδεχτούν ποτέ, θα παλεύουν για την εξόντωσή του...θα ζήσουν για να την δουν...
Κι εσύ ο ηγέτης ...θα προσπαθείς να διαχειριστείς αυτό τον πόλεμο....να σε αποδεχτούν ή απλά να πάψουν να ασχολούνται μαζί σου......
Δεν γίνεται να πάψεις να είσαι ιδιαίτερος..όσο πιο ιδιαίτερος, ξεχωριστός και δυνατός βγαίνεις από αυτόν τον πόλεμο...τόσο περισσότερους εχθρούς αποκτάς...
Τι προτιμάς; Λιγότερους εχθρούς και να χάνεσαι στη μαζικότητα του πλήθους ή να ξεχωρίζεις ανάμεσά τους και με την μικρότητά τους να σου επιβεβαιώνουν ότι κάτι κάνεις καλύτερα από αυτούς για να ασχολούνται μαζί σου;
Αυτοί που θα σε ξεχωρίσουν είναι και αυτοί που θα αναγνωρίσουν την πραγματική σου αξία..που θα πορευθούν μαζί σου...μπορεί να είναι ελάχιστοι...μα έχουν να σου προσφέρουν πολλά....αρκεί να πιστέψεις σε αυτό....μην τους απορρίψεις όλους....
Άσε τον κόσμο στη μικρότητά του και καλλιέργησε το μεγαλείο σου...το χρωστάς στον εαυτό σου και σε αυτούς που πιστεύουν σε σένα...
Μικροί άνθρωποι...μεγάλη κακία........

Δεν χρειάζεται να χάσεις κάτι για να μάθεις...

Αν φτάσεις στο σημείο να χάσεις, για να μάθεις.......το πιο πιθανό είναι να σου ευχηθώ περαστικά σου...γιατί το τίμημα είναι πολύ ακριβό...και όταν χάνεις κάτι μπορεί να μην το αποκτήσεις ποτέ ξανά...Ξέρεις πολύ καλά ότι μιλάω για ανθρώπους...
Λένε πως όταν φεύγει κάποιος και κάνει αισθητή την απουσία του και τότε εκτιμάς την παρουσία που σου πρόσφερε.
Ναι..οκ! Ισχύει....απλά μπορεί και να έχεις ήδη εκτιμήσει την αξία του...αλλά να μην το δείχνεις...ή να το δείχνεις με λάθος τρόπο, γιατί νομίζεις ότι γίνεται αποδεκτός....και να θεωρείς πως όλα πηγαίνουν καλά. Ακόμα και τα ελαττώματα σου, τα λάθη σου...συνεχίζεις να τα κάνεις...γιατί δεν τα θεωρείς τόσο σημαντικά...θεωρείς ότι δείχνεις την εκτίμηση....δεν εκδηλώνεις αχαριστία...σέβεσαι..δίνεσαι αγαπάς...μα χάνεις και δεν το καταλαβαίνεις.....χάνεις με τον τρόπο που τα δείχνεις όλα αυτά.........και τότε χάνεις και τον άνθρωπο, του οποίου την αξία ισχυρίζεσαι ότι εκτιμούσες με τον αλλόκοτο τρόπο σου...
Και τώρα του εξηγείς και του ζητάς να επιστρέψει...Ωραία...Αν ήσουν στη θέση του θα σε πίστευες; Αν ήσουν από τη μεριά του σίγουρα όχι...τώρα που το βλέπεις με τα δικά σου μάτια λες σίγουρα ναι.....γιατί εσύ το ξέρεις κι η καρδιά σου ότι έδινες και δινόσουν..μα δεν χαλιναγωγούσες τα πάθη σου....γιατί νόμιζες πως όλα ήταν καλά και δεν θα φτάσουν στα άκρα.........
Και τότε θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω.....να τα χαλιναγωγούσες από πριν...να έκανες πιο αισθητό το γεγονός ότι εκτιμούσες και να μην μπορούσε να το αμφισβητήσει κανείς...
Ο χρόνος όμως δεν γυρνά....μπορεί να υπάρξουν απώλειες...και ξέρεις καμιά φορά κάποιες απώλειες δεν αντικαθίστανται...κι ας λένε πως ουδείς αναντικατάστατος...δεν το πιστεύω.....
Αν η απώλεια αφορά κάποιον που για σένα είναι αναντικατάστατος.....πάλεψε να το ανακτήσεις.....ένας φόβος και ένας εγωισμός δεν μπορεί να διαλύσει κάτι αληθινό....κι αν το διαλύσει...σημαίνει πως δεν ήταν τόσο αληθινό. Μην θυσιάζετε στο βωμό ενός φόβου κι ενός εγωισμού αληθινές αγάπες.....κοίτα πόσοι ρηχοί και επιφανειακοί έρωτες υπάρχουν εκεί έξω...περιμένουν να δουν τη δική σας αλήθεια και φλόγα..για να πιστέψουν..και να αποδεσμευτούν από την εθελοτύφλωσή τους....
Προσπάθησε όμως να μην χρειαστεί να γυρίσεις τον χρόνο πίσω............χαλιναγώγησε τον εαυτό σου και τα όριά σου....μην φτάσεις να χάσεις για να μάθεις..........η συνταγή; ΥΠΟΜΟΝΗ.....δεν ξέρω που δίνονται οδηγίες χρήσης....αλλά σίγουρα αυτό είναι το μυστικό....έτσι μου έμαθαν τουλάχιστον.

Κάθε νέα σχεση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη

Καμία σχέση..όπως και καμία γνωριμία δεν είναι ίδια με την προηγούμενη...δεν σημαίνει πως επειδή πληγώθηκες πολύ από την προηγούμενη,θα πληγωθείς και στην επόμενη.
Μην υψώνεις τείχη και κρατάς άμυνες στο νέο...μην δείχνεις κάτι που δεν είσαι και μην πουλάς ντεμέκ αδιαφορία...για να προστατέψεις τον εαυτό σου...
Γιατί;  Μα σκέψου το εξής!Φαντάσου αυτό το νέο να είναι εν τέλει αυτό που λέμε το άλτερ ίγκο σου ή ελληνιστί το άλλο σου μισό. Αν εσύ του το παίξεις "φυσάει αδιαφορία ή αναισθησία"..δεν σου εγγυώμαι ότι θα έχεις πολλές πιθανότητες να μείνει δίπλα σου, γιατί οι ευκαιρίες παρέχονται προς εκμετάλλευση.. και αν τις πετάξεις απερίσκεπτα δεν γυρνάνε ξανά...τουλάχιστον με την ίδια "μορφή".
Γι'αυτό μην φοβάσαι να δώσεις...και να το ζήσεις...κι αν στην τελική δεις την "ιστορία να επαναλαμβάνεται" , μην πεις "πάλι δίκιο είχα", αλλά σκέψου πως "εγώ τουλάχιστον στα ωραία του το έζησα...", όσο εσύ ακόμα έχτιζες μπροστά σου τα τείχη και φοβόσουν να γευτείς ανέμελες στιγμές...

Αυτό που λέμε μαλακομαγνήτη ...απλά πες το ΛΑΘΟΣ ΚΡΙΤΗΡΙΑ!

Δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουγα γυναίκες να μιλούν για τον γνωστό μαλακομαγνήτη...και να πολλαπλασιάζεται δραματικά η χρήση της λέξης στα λεξικά του γυναικείου πληθυσμού...κι αναρωτιόμουν....αυξήθηκαν οι μαλάκες;....δεν μπορεί.... και στατιστικά δεν γίνεται κάθε γυναίκα να πέφτει πάντα μόνο σε αντίστοιχους...
Έτσι μετά το βαθύ προβληματισμό μου σκέφτηκα πως κάτι απλά γίνεται λάθος...και αυτό το λάθος μάλλον είναι τα λάθος γυναικεία κριτήρια...που απλά επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια..ενώ εξ αρχής έχουν τα δείγματα ότι "κάτι δεν πάει καλά και ΔΕΝ ταιριάζουν". Δεν ξέρω γιατί, αλλά συνήθως επιλέγουν να το φτάσουν στα άκρα και να αποδείξουν το αντίθετο της αρχικής τους εντύπωσης....
Κορίτσια; Δεν είναι διαγωνισμός "Αλλαξέ ΤΟΝ"...επιλογή ζωής και κοινής πορείας είναι...κι αν από την αρχή κάτι δεν σου άρεσε...μην ελπίζεις να του το αλλάξεις ή ότι θα το αλλάξει για πάρτυ σου....
Κι αυτό δεν τον καθιστά μαλάκα....τον καθιστά ίδιο με όπως τον γνώρισες....κ τον ΕΠΕΛΕΞΕΣ...οπότε πριν παραπονεθείς γι'αυτόν και τον ορίσεις ως ΛΑΘΟΣ...σκέψου πως μάλλον εσύ ήσουν η ΛΑΘΟΣ .....γιατί ξεκίνησες με λάθος σκέψη.Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν...(παρά)μένουν ίδιοι.
Αν εσύ βλέπεις περιθώρια αλλαγής..τότε ξκιουζεμουά...αλλά πρόβλημά σου..γιατί πολύ απλά σημαίνει ότι δεν ήσουν ποτέ ικανοποιημένη με την επιλογή σου και απλά προσπαθούσες πάντα να την φέρεις στα μέτρα σου, αλλά συνειδητοποίησες ότι δεν σου βγήκε. Έτσι αργά ή γρήγορα θα την πετάξεις σιχτιρίζοντας στον κάδο...απορριμμάτων...

Άσε λοιπόν τους μαλακομαγνήτες και επέλεξε κάτι πιο κοντά στα μέτρα και τις προτιμήσεις σου...ΕΚΤΟΣ...κι αν σου ξινίζουν όλα..

Το "Τέλειο" μπορεί και να μην το αντέξεις...γιατί έχεις ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ το ατελές

Τέλειο: Υποκειμενικό για τον καθένα που συγκλίνει σε ορισμένα χαρακτηριστικά, αλλά μας προσφέρει τα ίδια θετικά συναισθήματα έκπληξης και χαράς
Ατελές: πάλι υποκειμενικό, που δεν μας αντιπροσωπεύει πλήρως, αλλά το συνηθίζουμε και το κάνουμε μέρος της ζωής μας. Άλλωστε λένε ουδείς ατελής..απλά εγώ συμπληρώνω πως εν εστί το (σχεδόν) τέλειο ημών (του καθενός).
Αφού ορίσαμε τους δύο βασικούς όρους ας μπούμε στο ζουμί...
Η ζωή μας είναι ένας καθρέφτης...που αντανακλά τον εαυτό μας (εν όρω ψυχολογίας:εαυτός καθρέφτης)... μέσα από τα μάτια και τις απόψεις των άλλων και φυσικά από τις συμπεριφορές που λαμβάνουμε...αυτές που σιγά σιγά τις ενστερνιζόμαστε..και τις θεωρούμε Σωστές(;) απέναντί μας.....
Έτσι λοιπόν μεγαλώνουμε με ποικίλες κοινωνικές αναπαραστάσεις που συμβάλουν για να νοηματοδοτήσουμε συμπεριφορές και ανθρώπους κατ'επέκταση...το "σωστό" και το "λάθος"...
Λάθος ή καλύτερα...ΛΑΘΗ....ναι, έχουμε εξοικειωθεί με την παρουσία τους,καθώς τις περισσότερες φορές αυτά επιλέγουμε και μετά χτυπάμε το κεφάλι μας ή α ναρωτιόμαστε μήπως εμείς είμαστε οι "στραβοί" και οι άλλοι οι "ορθοί" και πρέπει να συμβιβαστούμε, να αλλάξουμε τα πλάνα μας και να πάμε με τα νερά τους...
Με τα νερά μας;κανείς; ούτε λόγος ε;
Φυσικά και αυτό είναι πιο εύκολο...το να προσαρμοστούμε σαν χαμελαίοντες, από το να βρούμε ένα ποσοστό ανθρώπων που κουμπώνουμε, χωρίς καμία ανάγκη για ιδιαίτερες προσαρμογές και υποχωρήσεις....κάτι σχεδόν τέλειο στα μέτρα μας....
Μα τι λέω;
Αν βρεθεί κοντά μας κάτι σχεδόν τέλειο θα το επιστρέψουμε πίσω στο "ταμείο"....γιατί; μα γιατί είναι εξαιρετικής ποιότητας και δεν έχουμε οδηγίες χρήσης....πώς χειρίζονται το τέλειο;
Αρνούμαστε να αποδεχτούμε την ύπαρξή του..να δοκιμάσουμε πως είναι να συνυπάρχεις με κάτι αντίστοιχο...φοβόμαστε να το αγγίξουμε..μήπως χαλάσει στα χέρια μας ή "μας χαλάσει" τις συνήθειες και ξεβολευτούμε...και προτιμάμε να γυρίσουμε στο συνηθισμένο που μας σερβίρεται στο δίσκο 365 μέρες το χρόνο...και μας προσφέρει ηρεμία...
Ναι...σου προσφέρει ηρεμία εν αντιθέσει με το σχέδον (για σένα) τέλειο που έρχεται να γκρεμίσει όσα έμαθες μέχρι τώρα...όσα σε δίδαξαν περί δούναι και λαβείν..που εδώ δεν έχουν σημασία..είναι κάτι ατέρμονο και άνευ αναμονής προς αντάλλαγμα...
Δεν το έχεις εξερευνήσει ακόμα...κι αν το έχεις προσπαθήσει πιστεύω διέκοψες κάπου στα μισά τη διαδρομή....
Αν την ολοκλήρωσες...τότε το μόνο που έχω να πω...είναι πως "Σε ζηλεύω" για το ανοιχτό σου μυαλό...
Επόμενος στόχος:εξερεύνηση του τέλειου....
Τι λες;

Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου...για να συναντηθούμε

Εγώ εδώ..εσύ εκεί...όχι δεν το χάσαμε κάπου..η ζωή αποφάσισε απλά να μας "χάσει"....ξέρεις τι λένε για την αλήθεια της ψυχής και τον Πλάτωνα ε;...λένε ότι κάνει ένα ταξίδι...αποκτά γνώση ..και όταν μπει στο σώμα οδηγείτε σε λήθη....τα ξαναθυμάται κάθε φορά που περνά από εκεί ή αποκτά νέες γνώσεις...έτσι κι εμείς..μάλλον κάναμε σε μια άλλη ζωή μαζί ένα κοινό ταξίδι...κι όταν (ξανά;)βρεθήκαμε όλα ήταν γνώριμα...σαν να γνωριζόμαστε χρόνια..και κάθε φορά που γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον μας φαίνονταν όλο και πιο οικεία..όλο και πιο ενδιαφέροντα.....
Είναι σαν να ζούμε ένα επανηλημένο deja vu σε μια καλοστημένη ταινία εποχής

Λες τελικά αυτό με την ταξιδιάρα ψυχή μας να αληθεύει;...
Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά...αλλά μπορώ να πω ότι ΜΕ αρέσει....και πολύ....
Επόμενος προορισμός;

Κι όταν ο "νέος" δεν σου κάνει θυμάσαι το "καλό παιδί"...

Σήμερα με έστειλαν να υποστηρίξω για μια (!) Φορά και μόνο..(υπόσχομαι)..ταντρικό φύλο..
Ας μην βγάζουμε κι εμείς οι γυναίκες την ουρά μας απ' έξω...πιστεύω μια φορά στη ζωή μας το έχουμε κάνει οι περισσότερες...και κυριώς στη φάση που "δεν ξέραμε τι θέλαμε"..θα μου πεις...μα πότε ξέραμε...ή ότι κάποιοι άλλοι μας έκαναν να μην ξέρουμε...το καταλαβαίνω και το ασπάζομαι...αλλά βρε κουκλίτσες μου...άμα ο άλλος έλεγες πως ήταν " καλό παιδί" κι εσύ θες ένα "παράξενο παιδί που μεγάλωσε μέσα στην αλητεία" σαν τον Σταν..φύγε και άστον ήσυχο...πάνε στο κακό που θα σε ξεπληρώνει με ανασφάλειες και όταν σας τελειώσει κ το καλό κρεβάτι....θα λησμονείς τον άλλον..τον καλό...και τις στιγμές που ένιωθες ασφάλεια και σιγουριά.....
Μην ξεχνάς κάτι όμως...τα καλά παιδιά συνήθως είναι κι έξυπνα.....κι έχουν κι έναν εγωισμό που εσύ τους τον έθιξες...τι πιστεύεις; θα ξαναγυρίσουν; Κι αν ξαναγυρίσουν θα είναι πλέον τόσο καλά..μαζί σου;
Σκέψου το πριν φύγεις τι ζητάς από τη ζωή σου....ανασφάλειες κι έναν τυπά να πουλάς μούρη που τον κυκλοφορείς ή ασφάλεια και μικρές, αλλά ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ,ωραίες στιγμές που κάθε μέρα θα  λιώνεις με ένα "μικρή μου σε σκέφτομαι";

ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ...

Θ..έρως δίχως αύριο

Λένε πως το καλοκαίρι γεννιούνται οι πιο μεγάλοι έρωτες, μα και οι πιο παροδικοί, γιατί είναι οι πιο αυθόρμητοι.
Δεν ξέρω τι από τα δύο είσαι ή αν είσαι και τα δύο μαζί, ξέρω όμως σίγουρα πως είσαι ένας έρωτας που ανέτρεψε το γυναικείο γνωμικό《όλοι οι άντρες είναι ίδιοι》και το ρητό που λέει και το τραγούδι 《πιο καλή η μοναξία》.
Και να πως μπλέξαμε......
Ήσουν έρωτας εν πλω που φούσκωσε τα πανιά μου σ'ένα προορισμό που εξερεύνησα παρέα μαζί σου κάθε σοκάκι του νησιού, που το γνώριμο φάνταζε άγνωστο και πάλι.
Η θάλασσα δεν έκρυβε τόσο μυστήριο, όσο οι περιπέτειές μας.
Η αλμύρα στα μαλλιά μου και το ηλιοκαμμένο μου κορμί εκθειάζονταν καθημερινά από τη λάμψη των ματιών σου, την οποία επιζητούσα διαρκώς, για να τη μετατρέψω αργότερα σε πάθος, κάτω από το φως του φεγγαριού.
Δεν ρώτησα ποτέ 《Τι είναι αυτό που ζούμε》 και αν είναι αληθινό. Ήξερα πως είχα μάρτυρα τη θάλασσα που θα παρασύρει παρέα με το κύμα της, κάθε αμαρτωλό μου μυστικό μαζί σου και θα το ξεβράσει στα βράχια..αθόρυβα και γαλήνια...Έτσι θα τα ξέρουμε μόνο εγώ,εσύ κι Εκείνη.
Δεν ζήτησα ποτέ μέλλον.Ήξερα πως μπορεί και να μην υπάρξει....να ξεβραστούν όλα τα 《ΘΑ》 στην άμμο και να σβήσουν...γι'αυτό δεν υποσχέθηκα.
Αφέθηκα, μα δεν φοβήθηκα,γιατί η καρδιά μου ήταν ζεστή σαν τον ήλιο κι ανέμελη σαν το καλοκαιρινό αέρα. Με παρέσερνε στο πλάι σου, παρέα μαζί σου.
Οι στιγμές μας ήταν μικρές σαν κόκους άμμου, μα τόσο έντονες που κολλούσαν επίμονα πάνω στο κορμί σου και σε σημάδευαν.
Μέχρι κι οι τρικυμίες μας δεν έφερναν ναυάγια, είχαν την γλυκιά αρμύρα τους.
Κάποια στιγμή....οι κόκοι της άμμου στην κλεψύδρα του χρόνου στέρευαν, τελείωναν αργά και βασανιστηκά, μέχρι που έπεσε και η τελευταία και σε είδα να φεύγεις. Δεν εκδηλώθηκα. Το βλέμμα μου αγκάλιαζε την όψη σου που ξεμάκραινε κάθε λεπτό.
 Τι λες; θα ξαναγυρίσουμε μαζί την κλεψύδρα;